Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Meteopedia
Lista haseł

Adwekcja

Aerologia

Altimetr

Aneroid

Assmann Richard

Atmosfera ziemska

Barograf

Barometr

Bjerknes Vilhelm Friman Koren

Chmury burzowe

Chmury niskie

Chmury specjalne

Chmury średnie

Chmury towarzyszÄ…ce

Chmury wysokie

Ciepły wycinek niżu

de Bort Léon Teisserenc

Deszcz

Deszczomierz

El Niño

Front ciepły i chłodny

Fronty atmosferyczne

Gatunki chmur

Geiger Rudolf

Gradient

Halny

Howard Luke

Indeks chwiejności Whaitinge′a K

Inwersja temperatury

Izobara

Izobronta

Izohieta

Izohumida

Izoterma

Izotermia

Kämtz Ludwig

Kartka z kalendarza

Klasyfikacja chmur

Koma

Komórki cyrkulacyjne

Köppen Władimir Peter

Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny

Krater Gale

La Niña –

Masa powietrza arktycznego kontynentalnego

Masa powietrza kontynentalnego

Masa powietrza morskiego

Masa powietrza polarnokontynentalnego

Masa powietrza polarnomorskiego

Masy Powietrza

Meteorologiczna jesień

Meteorologiczna wiosna

Meteorologiczna zima

Meteorologiczne lato

Meteorologiczne pory roku

Mgła adwekcyjna

Mgła radiacyjna

Miraż (fatamorgana)

Mżawka

Nefometr

Nefoskop

Odmiany chmur

Okołowicz Wincenty

Opad przelotny

Osady

Oscylacja południowa

Pioruny

Powstawanie chmur

Radar meteorologiczny

Regiony klimatyczne

Skala Beauforta

Skala Fujity

Skala Torro

Åšnieg

Spękania ciosowe

Strefy klimatyczne

Szlaki niżów Van Bebbera

Tęcza

Temperatura odczuwalna

Temperatura powietrza

Temperatura punktu rosy

Tetsuya Theodore "Ted" Fujita

Tornado

Tropopauza

Troposfera

Turbulencja w atmosferze ziemskiej

Tylna część niżu

Van Bebber Vilhelm Jakob

Wiatr

Wilgotność powietrza

WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna

Wskaźnik stresu cieplnego

Wyż i Niż

Zjawiska optyczne i fotometeory

Zjawiska towarzyszÄ…ce

Zorza polarna

Meteopedia ›

Szlaki niżów Van Bebbera - układ kilkunastu najczęściej występujących torów, którymi przemieszczają się układy niskiego ciśnienia w strefie średnich szerokości geograficznych.
Początkowo Ley stwierdził, iż większość niżów nad Europą przemieszcza się z zachodu na wschód. Prace Abercromby'ego, Köppena i Van Bebbera pokazały, że drogi przemieszczania się układów niskiego ciśnienia są bardziej zróżnicowane, a ich częstość wiąże się m.in. z porami roku. Dyskusje lat 1875-1890 doprowadziły do wskazania pięciu najważniejszych i najczęstszych torów, wzdłuż których zachodzi ruch niżów średnich szerokości geograficznych:
Szlak I - przebiega od okolic Hebrydów na północny-wschód, wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż do przecięcia Koła Podbiegunowego Północnego, gdzie dzieli się na 3 strumienie: jeden biegnie na północny-wschód (kontynuacja dotychczasowego kierunku), drugi skręca na zachód i kieruje się na Morze Białe), trzeci zaś na południowy-wschód (kierunek na Jezioro Onega w Rosji).
Szlak II - rozpoczyna się na północ od Szetlandów i wiedzie ku Zatoce Fińskiej, w przybliżeniu wzdłuż równoleżnika 60°N
Szlak III - przebiega od okolic Szetlandów, wiedzie na południowy-wschód ku Cieśninie Skagerrak i środkowej Szwecji; po osiągnięciu Bałtyku, skręcają bądź na wschód bądź nie zmieniając dotychczasowego kursu przemieszczają się nad Białoruś; przeważnie od września do marca.
Szlak IV - rozpoczyna się w okolicach Kanału La Manche, rozciąga się do Zatoki Fińskiej; głównie lato
Szlak V - wiedzie od Kanału La Manche do Zatoki Genueńskiej, gdzie szlak dzieli się na 3 kierunki: jeden biegnie na północny-wschód w kierunku Bałtyku, drugi na wschód do Morza Czarnego, a trzeci skręca na południe, w stronę Morza Śródziemnego. Szlak V występuje najczęściej zimą.
Niestety coraz częściej zdarza się, że podane wyżej okresy występowania określonego kierunku niżów w ogóle się nie potwierdzają. Przykładem może być szlak V, który niesie na ogół bardzo obfite opady i burze, czasem również trąbę powietrzną, pojawia się często wiosną i latem, szczególnie w ostatnich latach.

Meteopedia
Śnieg to opad kryształków lodu. Może przybierać różne postacie. Podstawową formą kryształków jest gwiazdka sześcioramienna. Średnice padających śnieżynek mają na ogół kilka milimetrów.