Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Meteopedia
Lista haseł

Adwekcja

Aerologia

Altimetr

Aneroid

Assmann Richard

Atmosfera ziemska

Barograf

Barometr

Bjerknes Vilhelm Friman Koren

Chmury burzowe

Chmury niskie

Chmury specjalne

Chmury średnie

Chmury towarzyszÄ…ce

Chmury wysokie

Ciepły wycinek niżu

de Bort Léon Teisserenc

Deszcz

Deszczomierz

El Niño

Front ciepły i chłodny

Fronty atmosferyczne

Gatunki chmur

Geiger Rudolf

Gradient

Halny

Howard Luke

Indeks chwiejności Whaitinge′a K

Inwersja temperatury

Izobara

Izobronta

Izohieta

Izohumida

Izoterma

Izotermia

Kämtz Ludwig

Kartka z kalendarza

Klasyfikacja chmur

Koma

Komórki cyrkulacyjne

Köppen Władimir Peter

Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny

Krater Gale

La Niña –

Masa powietrza arktycznego kontynentalnego

Masa powietrza kontynentalnego

Masa powietrza morskiego

Masa powietrza polarnokontynentalnego

Masa powietrza polarnomorskiego

Masy Powietrza

Meteorologiczna jesień

Meteorologiczna wiosna

Meteorologiczna zima

Meteorologiczne lato

Meteorologiczne pory roku

Mgła adwekcyjna

Mgła radiacyjna

Miraż (fatamorgana)

Mżawka

Nefometr

Nefoskop

Odmiany chmur

Okołowicz Wincenty

Opad przelotny

Osady

Oscylacja południowa

Pioruny

Powstawanie chmur

Radar meteorologiczny

Regiony klimatyczne

Skala Beauforta

Skala Fujity

Skala Torro

Åšnieg

Spękania ciosowe

Strefy klimatyczne

Szlaki niżów Van Bebbera

Tęcza

Temperatura odczuwalna

Temperatura powietrza

Temperatura punktu rosy

Tetsuya Theodore "Ted" Fujita

Tornado

Tropopauza

Troposfera

Turbulencja w atmosferze ziemskiej

Tylna część niżu

Van Bebber Vilhelm Jakob

Wiatr

Wilgotność powietrza

WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna

Wskaźnik stresu cieplnego

Wyż i Niż

Zjawiska optyczne i fotometeory

Zjawiska towarzyszÄ…ce

Zorza polarna

Meteopedia ›

Zorza polarna - aurora ovals - jest to świecenie górnych warstw atmosfery ziemskiej charakterystyczne dla obszarów podbiegunowych. Najczęściej występuje w odległości 20° - 25° od bieguna magnetycznego północnego lub południowego. Na północy nazywana jest aurora borealis, na południu aurora australis.
Zorze polarne mają bardzo różnorodne formy, najczęściej są to świecące barwne łuki, smugi albo pasma jednorodne lub o strukturze promienistej, często pofałdowane, o wyglądzie draperii lub zasłon. W większości przypadków zorze mają odcień zielony lub niebieskozielony z pojawiającymi się czasem plamami lub obwódkami o barwie różowej lub czerwonej. Mogą się również pojawić kolory: niebiesko biały, żółto zielony lub fioletowy.

Zorze polarne występują najczęściej na wysokości 65 - 140 km nad Ziemią w warstwie atmosfery zwaną jonosferą. Czasami zdarzają się i takie, których rozciągłość pionowa dochodzi do 1000 km. Ich istnienie jest widzialnym przejawem istnienia elektryczności atmosferycznej. Zorze polarne powstają w wyniku oddziaływania z atmosferą Ziemi, schwytanych przez ziemskie pole magnetyczne cząstek emitowanych przez Słońce. Zderzenia składników wiatru słonecznego (elektronów i protonów) z cząstkami górnej atmosfery powodują jonizację tych ostatnich. Atomy i cząsteczki atmosfery wzbudzone wskutek bombardowania emitują promieniowanie o charakterystycznym dla nich widmie.

Stwierdzono, że występowanie zórz polarnych jest zależne od aktywności Słońca. Kiedy Słońce jest stabilne, a wiatr słoneczny jest "łagodny" zorza ma małą intensywność i posiada niewielkie wymiary. Kiedy Słońce staje się bardzo aktywne, liczba plam słonecznych rośnie a wraz z nią intensywność wiatru słonecznego - występują bardzo intensywne zorze o maksymalnych rozmiarach. Plamy słoneczne zaczęto rejestrować ponad 300 lat temu i dość szybko odkryto, że ich maksymalna liczba pojawia się mniej więcej co 11 lat. Ostatnie maksimum było odnotowane w roku 1989, minimum w 1995.

Meteopedia
sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.



Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.



W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.