Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Meteopedia
Lista haseł

Adwekcja

Aerologia

Altimetr

Aneroid

Assmann Richard

Atmosfera ziemska

Barograf

Barometr

Bjerknes Vilhelm Friman Koren

Chmury burzowe

Chmury niskie

Chmury specjalne

Chmury średnie

Chmury towarzyszące

Chmury wysokie

Ciepły wycinek niżu

de Bort Léon Teisserenc

Deszcz

Deszczomierz

El Niño

Front ciepły i chłodny

Fronty atmosferyczne

Gatunki chmur

Geiger Rudolf

Gradient

Halny

Howard Luke

Indeks chwiejności Whaitinge′a K

Inwersja temperatury

Izobara

Izobronta

Izohieta

Izohumida

Izoterma

Izotermia

Kämtz Ludwig

Kartka z kalendarza

Klasyfikacja chmur

Koma

Komórki cyrkulacyjne

Köppen Władimir Peter

Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny

Krater Gale

La Niña –

Masa powietrza arktycznego kontynentalnego

Masa powietrza kontynentalnego

Masa powietrza morskiego

Masa powietrza polarnokontynentalnego

Masa powietrza polarnomorskiego

Masy Powietrza

Meteorologiczna jesień

Meteorologiczna wiosna

Meteorologiczna zima

Meteorologiczne lato

Meteorologiczne pory roku

Mgła adwekcyjna

Mgła radiacyjna

Miraż (fatamorgana)

Mżawka

Nefometr

Nefoskop

Odmiany chmur

Okołowicz Wincenty

Opad przelotny

Osady

Oscylacja południowa

Pioruny

Powstawanie chmur

Radar meteorologiczny

Regiony klimatyczne

Skala Beauforta

Skala Fujity

Skala Torro

Śnieg

Spękania ciosowe

Strefy klimatyczne

Szlaki niżów Van Bebbera

Tęcza

Temperatura odczuwalna

Temperatura powietrza

Temperatura punktu rosy

Tetsuya Theodore "Ted" Fujita

Tornado

Tropopauza

Troposfera

Turbulencja w atmosferze ziemskiej

Tylna część niżu

Van Bebber Vilhelm Jakob

Wiatr

Wilgotność powietrza

WMO - Światowa Organizacja Meteorologiczna

Wskaźnik stresu cieplnego

Wyż i Niż

Zjawiska optyczne i fotometeory

Zjawiska towarzyszące

Zorza polarna

Logowanie

Wladimir Peter Köppen, rosyjski geograf, meteorolog, klimatolog i botanik urodzony 25 września 1846 roku w Sankt Petersburgu. Większość swojego życia spędził w Niemczech i Austrii.
Uwielbiał jednak podróżować w swoje rodzinne strony, na Półwysep Krymski. Fascynowało go miejscowe zróżnicowanie florystyczne i geograficzne oraz wyraźnie zaznaczające się zmiany szaty roślinnej na drodze między Krymem a jego rodzinnym miastem – St. Petersburgiem. Ta ostatnia obserwacja pogłębiła w nim chęć poznania związku między klimatem a zróżnicowaniem pokrywy roślinnej.
W wieku 21 lat wyjechał do Niemiec, gdzie 3 lata później uzyskał tytuł doktora za rozprawę nt. wpływu temperatury powietrza na wzrost roślin. Przez rok pracował w rosyjskiej służbie meteorologicznej, po czym wrócił do Niemiec, by objąć stanowisko szefa nowo utworzonego Morskiego Wydziału Meteorologicznego w Hamburgu. W 1879 roku mógł wreszcie powrócić do swoich zainteresowań i badań stanowiących fundament jego działalności naukowej. Rozpoczął systematyczne studia nad klimatem. Eksperymentował również z balonami, które miały mu dostarczać informacji o zjawiskach i procesach zachodzących w środkowej i górnej troposferze. Po kilku lat prac opublikował pierwszą mapę stref klimatycznych powierzchni Ziemi wykonaną w systemie matematycznym, na której zaznaczył przedziały temperatury powietrza w ujęciu sezonowym (pory roku). Swą klasyfikację poprawiał jeszcze wielokrotnie, zanim w 1936 roku wydał wersję ostateczną. Ustanowił 60 potencjalnych typów klimatu, jednak uznał, że tylko 11 z nich faktycznie istnieje. Poza tym opracował mapę stref oświetlenia Ziemi. Nieco później uczynił to w Polsce Wincenty Okołowicz.
Jego zainteresowania klimatem dotyczyły jednak nie tylko czasów współczesnych, lecz również przeszłości. Paleoklimatologia była bowiem jego kolejną pasją. Razem z Alfredem Wegenerem opublikował pracę pt.: "Klimaty w geologicznej przeszłości”, która stanowiła doskonałe wsparcie dla teorii Milankovicia o zlodowaceniach.
Pod koniec życia, wraz z Geigerem rozpoczął prace nad Podręcznikiem do Meteorologii. Niestety nie zdołał go ukończyć. Inicjatywę podtrzymał Geiger, który wniósł nieco poprawek. Köppen zmarł w Graz (Austria), w 1940 roku mając 94 lata.