Meteopedia
Lista haseł
![]() |
Adwekcja |
![]() |
Aerologia |
![]() |
Altimetr |
![]() |
Aneroid |
![]() |
Assmann Richard |
![]() |
Atmosfera ziemska |
![]() |
Barograf |
![]() |
Barometr |
![]() |
Bjerknes Vilhelm Friman Koren |
![]() |
Chmury burzowe |
![]() |
Chmury niskie |
![]() |
Chmury specjalne |
![]() |
Chmury średnie |
![]() |
Chmury towarzyszące |
![]() |
Chmury wysokie |
![]() |
Ciepły wycinek niżu |
![]() |
de Bort Léon Teisserenc |
![]() |
Deszcz |
![]() |
Deszczomierz |
![]() |
El Niño |
![]() |
Front ciepły i chłodny |
![]() |
Fronty atmosferyczne |
![]() |
Gatunki chmur |
![]() |
Geiger Rudolf |
![]() |
Gradient |
![]() |
Halny |
![]() |
Howard Luke |
![]() |
Indeks chwiejności Whaitinge′a K |
![]() |
Inwersja temperatury |
![]() |
Izobara |
![]() |
Izobronta |
![]() |
Izohieta |
![]() |
Izohumida |
![]() |
Izoterma |
![]() |
Izotermia |
![]() |
Kämtz Ludwig |
![]() |
Kartka z kalendarza |
![]() |
Klasyfikacja chmur |
![]() |
Koma |
![]() |
Komórki cyrkulacyjne |
![]() |
Köppen Władimir Peter |
![]() |
Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny |
![]() |
Krater Gale |
![]() |
La Niña – |
![]() |
Masa powietrza arktycznego kontynentalnego |
![]() |
Masa powietrza kontynentalnego |
![]() |
Masa powietrza morskiego |
![]() |
Masa powietrza polarnokontynentalnego |
![]() |
Masa powietrza polarnomorskiego |
![]() |
Masy Powietrza |
![]() |
Meteorologiczna jesień |
![]() |
Meteorologiczna wiosna |
![]() |
Meteorologiczna zima |
![]() |
Meteorologiczne lato |
![]() |
Meteorologiczne pory roku |
![]() |
Mgła adwekcyjna |
![]() |
Mgła radiacyjna |
![]() |
Miraż (fatamorgana) |
![]() |
Mżawka |
![]() |
Nefometr |
![]() |
Nefoskop |
![]() |
Odmiany chmur |
![]() |
Okołowicz Wincenty |
![]() |
Opad przelotny |
![]() |
Osady |
![]() |
Oscylacja południowa |
![]() |
Pioruny |
![]() |
Powstawanie chmur |
![]() |
Radar meteorologiczny |
![]() |
Regiony klimatyczne |
![]() |
Skala Beauforta |
![]() |
Skala Fujity |
![]() |
Skala Torro |
![]() |
Śnieg |
![]() |
Spękania ciosowe |
![]() |
Strefy klimatyczne |
![]() |
Szlaki niżów Van Bebbera |
![]() |
Tęcza |
![]() |
Temperatura odczuwalna |
![]() |
Temperatura powietrza |
![]() |
Temperatura punktu rosy |
![]() |
Tetsuya Theodore "Ted" Fujita |
![]() |
Tornado |
![]() |
Tropopauza |
![]() |
Troposfera |
![]() |
Turbulencja w atmosferze ziemskiej |
![]() |
Tylna część niżu |
![]() |
Van Bebber Vilhelm Jakob |
![]() |
Wiatr |
![]() |
Wilgotność powietrza |
![]() |
WMO - Światowa Organizacja Meteorologiczna |
![]() |
Wskaźnik stresu cieplnego |
![]() |
Wyż i Niż |
![]() |
Zjawiska optyczne i fotometeory |
![]() |
Zjawiska towarzyszące |
![]() |
Zorza polarna |
Wladimir Peter Köppen, rosyjski geograf, meteorolog, klimatolog i botanik urodzony 25 września 1846 roku w Sankt Petersburgu. Większość swojego życia spędził w Niemczech i Austrii.
Uwielbiał jednak podróżować w swoje rodzinne strony, na Półwysep Krymski. Fascynowało go miejscowe zróżnicowanie florystyczne i geograficzne oraz wyraźnie zaznaczające się zmiany szaty roślinnej na drodze między Krymem a jego rodzinnym miastem – St. Petersburgiem. Ta ostatnia obserwacja pogłębiła w nim chęć poznania związku między klimatem a zróżnicowaniem pokrywy roślinnej.
W wieku 21 lat wyjechał do Niemiec, gdzie 3 lata później uzyskał tytuł doktora za rozprawę nt. wpływu temperatury powietrza na wzrost roślin. Przez rok pracował w rosyjskiej służbie meteorologicznej, po czym wrócił do Niemiec, by objąć stanowisko szefa nowo utworzonego Morskiego Wydziału Meteorologicznego w Hamburgu. W 1879 roku mógł wreszcie powrócić do swoich zainteresowań i badań stanowiących fundament jego działalności naukowej. Rozpoczął systematyczne studia nad klimatem. Eksperymentował również z balonami, które miały mu dostarczać informacji o zjawiskach i procesach zachodzących w środkowej i górnej troposferze. Po kilku lat prac opublikował pierwszą mapę stref klimatycznych powierzchni Ziemi wykonaną w systemie matematycznym, na której zaznaczył przedziały temperatury powietrza w ujęciu sezonowym (pory roku). Swą klasyfikację poprawiał jeszcze wielokrotnie, zanim w 1936 roku wydał wersję ostateczną. Ustanowił 60 potencjalnych typów klimatu, jednak uznał, że tylko 11 z nich faktycznie istnieje. Poza tym opracował mapę stref oświetlenia Ziemi. Nieco później uczynił to w Polsce Wincenty Okołowicz.
Jego zainteresowania klimatem dotyczyły jednak nie tylko czasów współczesnych, lecz również przeszłości. Paleoklimatologia była bowiem jego kolejną pasją. Razem z Alfredem Wegenerem opublikował pracę pt.: "Klimaty w geologicznej przeszłości”, która stanowiła doskonałe wsparcie dla teorii Milankovicia o zlodowaceniach.
Pod koniec życia, wraz z Geigerem rozpoczął prace nad Podręcznikiem do Meteorologii. Niestety nie zdołał go ukończyć. Inicjatywę podtrzymał Geiger, który wniósł nieco poprawek. Köppen zmarł w Graz (Austria), w 1940 roku mając 94 lata.
Uwielbiał jednak podróżować w swoje rodzinne strony, na Półwysep Krymski. Fascynowało go miejscowe zróżnicowanie florystyczne i geograficzne oraz wyraźnie zaznaczające się zmiany szaty roślinnej na drodze między Krymem a jego rodzinnym miastem – St. Petersburgiem. Ta ostatnia obserwacja pogłębiła w nim chęć poznania związku między klimatem a zróżnicowaniem pokrywy roślinnej.
W wieku 21 lat wyjechał do Niemiec, gdzie 3 lata później uzyskał tytuł doktora za rozprawę nt. wpływu temperatury powietrza na wzrost roślin. Przez rok pracował w rosyjskiej służbie meteorologicznej, po czym wrócił do Niemiec, by objąć stanowisko szefa nowo utworzonego Morskiego Wydziału Meteorologicznego w Hamburgu. W 1879 roku mógł wreszcie powrócić do swoich zainteresowań i badań stanowiących fundament jego działalności naukowej. Rozpoczął systematyczne studia nad klimatem. Eksperymentował również z balonami, które miały mu dostarczać informacji o zjawiskach i procesach zachodzących w środkowej i górnej troposferze. Po kilku lat prac opublikował pierwszą mapę stref klimatycznych powierzchni Ziemi wykonaną w systemie matematycznym, na której zaznaczył przedziały temperatury powietrza w ujęciu sezonowym (pory roku). Swą klasyfikację poprawiał jeszcze wielokrotnie, zanim w 1936 roku wydał wersję ostateczną. Ustanowił 60 potencjalnych typów klimatu, jednak uznał, że tylko 11 z nich faktycznie istnieje. Poza tym opracował mapę stref oświetlenia Ziemi. Nieco później uczynił to w Polsce Wincenty Okołowicz.
Jego zainteresowania klimatem dotyczyły jednak nie tylko czasów współczesnych, lecz również przeszłości. Paleoklimatologia była bowiem jego kolejną pasją. Razem z Alfredem Wegenerem opublikował pracę pt.: "Klimaty w geologicznej przeszłości”, która stanowiła doskonałe wsparcie dla teorii Milankovicia o zlodowaceniach.
Pod koniec życia, wraz z Geigerem rozpoczął prace nad Podręcznikiem do Meteorologii. Niestety nie zdołał go ukończyć. Inicjatywę podtrzymał Geiger, który wniósł nieco poprawek. Köppen zmarł w Graz (Austria), w 1940 roku mając 94 lata.
Aura Centrum sp. z o. o. 1998 – 2015. Wszelkie prawa zastrzeżone | Polityka prywatności