Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Meteopedia
Lista haseł

Adwekcja

Aerologia

Altimetr

Aneroid

Assmann Richard

Atmosfera ziemska

Barograf

Barometr

Bjerknes Vilhelm Friman Koren

Chmury burzowe

Chmury niskie

Chmury specjalne

Chmury średnie

Chmury towarzyszące

Chmury wysokie

Ciepły wycinek niżu

de Bort Léon Teisserenc

Deszcz

Deszczomierz

El Niño

Front ciepły i chłodny

Fronty atmosferyczne

Gatunki chmur

Geiger Rudolf

Gradient

Halny

Howard Luke

Indeks chwiejności Whaitinge′a K

Inwersja temperatury

Izobara

Izobronta

Izohieta

Izohumida

Izoterma

Izotermia

Kämtz Ludwig

Kartka z kalendarza

Klasyfikacja chmur

Koma

Komórki cyrkulacyjne

Köppen Władimir Peter

Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny

Krater Gale

La Niña –

Masa powietrza arktycznego kontynentalnego

Masa powietrza kontynentalnego

Masa powietrza morskiego

Masa powietrza polarnokontynentalnego

Masa powietrza polarnomorskiego

Masy Powietrza

Meteorologiczna jesień

Meteorologiczna wiosna

Meteorologiczna zima

Meteorologiczne lato

Meteorologiczne pory roku

Mgła adwekcyjna

Mgła radiacyjna

Miraż (fatamorgana)

Mżawka

Nefometr

Nefoskop

Odmiany chmur

Okołowicz Wincenty

Opad przelotny

Osady

Oscylacja południowa

Pioruny

Powstawanie chmur

Radar meteorologiczny

Regiony klimatyczne

Skala Beauforta

Skala Fujity

Skala Torro

Śnieg

Spękania ciosowe

Strefy klimatyczne

Szlaki niżów Van Bebbera

Tęcza

Temperatura odczuwalna

Temperatura powietrza

Temperatura punktu rosy

Tetsuya Theodore "Ted" Fujita

Tornado

Tropopauza

Troposfera

Turbulencja w atmosferze ziemskiej

Tylna część niżu

Van Bebber Vilhelm Jakob

Wiatr

Wilgotność powietrza

WMO - Światowa Organizacja Meteorologiczna

Wskaźnik stresu cieplnego

Wyż i Niż

Zjawiska optyczne i fotometeory

Zjawiska towarzyszące

Zorza polarna

Logowanie

Luke Howard urodził się 28 listopada 1772 w Londynie. Od najmłodszych lat fascynował się nauką, przyrodą, szczególnie pogodą i chmurami.
Jego zainteresowanie zjawiskami atmosferycznymi narosło między innymi pod wpływem niesamowitych obserwacji, jakie mógł prowadzić w 1783 roku. Otóż wówczas niebo nad północną półkulą zasnute było „Wielką Mgłą” spowodowaną potężnymi erupcjami wulkanicznymi na Islandii i w Japonii. Dodatkowo nieboskłon nad wschodnią częścią Europy przeszył meteor.
Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku Howard zaczął się zastanawiać nad możliwością klasyfikacji chmur. Do tej pory bowiem meteorologowie wierzyli, iż z uwagi na wielopostaciowość i szybkość zmian form chmur, nie można ich w żaden sposób sklasyfikować. Wobec tego określano je na podstawie barwy (białe, szare, ciemne…) bądź kształtu (wieżyczkowate, zamkowe, kudłate…).
Howard stworzył swoją klasyfikację chmur w ciągu niecałego roku. Jednak podobną wprowadził we Francji Lamarck. On też jako pierwszy opublikować swoje dzieło. Niemniej obaj wzorowali się, podobnie jak to czyniło wielu naukowców z innych dziedzin wiedzy, na klasyfikacji form życia zaproponowanej przez Karola Linneusza.
Prawdopodobnie w grudniu 1802 roku przedłożył Towarzystwu Praktycznemu swoją klasyfikację chmur. Zawarł ją w dziele pt.: O modyfikacjach form chmur. Zaproponował wydzielenie trzech grup: chmur kłębiastych ( Cumulus), warstwowych ( Stratus) i pierzastych ( Cirrus). Jednocześnie chciał, aby chmury określane były w języku  łacińskim. Dodatkowo wyodrębnił typ Nimbus na określenie chmur deszczowych. Ponadto wprowadził kilka rodzajów mieszanych: Cumulo-stratus, Cirro-stratus i Cirro-cumulus.
Klasyfikacja Howarda bardzo szybko zyskała uznanie w świecie naukowców zarówno Wielkiej Brytanii jak i innych krajów. Stała się ona również inspiracją dla poetów.
W kolejnych latach meteorologowie uzupełniali i rozszerzali klasyfikację, szczególnie o gatunki.
Za swoje zasługi został Królewskie Towarzystwo zaprosiło go do swojego grona. W kolejnych latach opublikował pracę pt.: Teorie opadów, Klimat Londynu. Ta druga pozycja było pierwszym wywodem z dziedziny klimatologii miasta. Howard opisał przy tej okazji zjawisko „mgły miejskiej”, którą później nazwał smogiem. Poza tym zwrócił uwagę na to, że centrum miasta jest cieplejsze niż peryferia. Dziś znamy to zjawisko pod nazwą „miejskiej wyspy ciepła”. Howard uzasadnił to większą koncentracją gazów pochodzących ze spalania paliw.
Jako pierwszy opisał też wpływ faz księżyca na pogodę. W 1847 roku opublikowała pracę pt.: Barometrografia.
Rozumiał też naturę frontów atmosferycznych. Jednak ich koncepcja rozwijała się bardzo słabo do lat 20. XX wieku. Niemniej opisał zmiany zachmurzenia i opadów atmosferycznych w powiązaniu z procesem zastępowania ciepłej masy powietrza przez chłodną i odwrotnie.
Howard był zapalonym obserwatorem pogody. Wykorzystując jedynie wzrok, barometr i termometr przez 30 lat swojego dalszego życia prowadził skrupulatne badania, obserwacje, tworzył szczegółowe zapiski.
Dr John Day określił go mianem ojca chrzestnego chmur.
Luke Howard pierwszego dnia astronomicznej wiosny, 21 marca 1864 roku.


Meteopedia
Mgła radiacyjna - zawiesina drobnych kropelek wody w przyziemnej warstwie troposfery, powstała wskutek nocnego wypromieniowania ciepła.