Meteopedia
Lista haseł
![]() |
Adwekcja |
![]() |
Aerologia |
![]() |
Altimetr |
![]() |
Aneroid |
![]() |
Assmann Richard |
![]() |
Atmosfera ziemska |
![]() |
Barograf |
![]() |
Barometr |
![]() |
Bjerknes Vilhelm Friman Koren |
![]() |
Chmury burzowe |
![]() |
Chmury niskie |
![]() |
Chmury specjalne |
![]() |
Chmury średnie |
![]() |
Chmury towarzyszÄ…ce |
![]() |
Chmury wysokie |
![]() |
Ciepły wycinek niżu |
![]() |
de Bort Léon Teisserenc |
![]() |
Deszcz |
![]() |
Deszczomierz |
![]() |
El Niño |
![]() |
Front ciepły i chłodny |
![]() |
Fronty atmosferyczne |
![]() |
Gatunki chmur |
![]() |
Geiger Rudolf |
![]() |
Gradient |
![]() |
Halny |
![]() |
Howard Luke |
![]() |
Indeks chwiejności Whaitinge′a K |
![]() |
Inwersja temperatury |
![]() |
Izobara |
![]() |
Izobronta |
![]() |
Izohieta |
![]() |
Izohumida |
![]() |
Izoterma |
![]() |
Izotermia |
![]() |
Kämtz Ludwig |
![]() |
Kartka z kalendarza |
![]() |
Klasyfikacja chmur |
![]() |
Koma |
![]() |
Komórki cyrkulacyjne |
![]() |
Köppen Władimir Peter |
![]() |
Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny |
![]() |
Krater Gale |
![]() |
La Niña – |
![]() |
Masa powietrza arktycznego kontynentalnego |
![]() |
Masa powietrza kontynentalnego |
![]() |
Masa powietrza morskiego |
![]() |
Masa powietrza polarnokontynentalnego |
![]() |
Masa powietrza polarnomorskiego |
![]() |
Masy Powietrza |
![]() |
Meteorologiczna jesień |
![]() |
Meteorologiczna wiosna |
![]() |
Meteorologiczna zima |
![]() |
Meteorologiczne lato |
![]() |
Meteorologiczne pory roku |
![]() |
Mgła adwekcyjna |
![]() |
Mgła radiacyjna |
![]() |
Miraż (fatamorgana) |
![]() |
Mżawka |
![]() |
Nefometr |
![]() |
Nefoskop |
![]() |
Odmiany chmur |
![]() |
Okołowicz Wincenty |
![]() |
Opad przelotny |
![]() |
Osady |
![]() |
Oscylacja południowa |
![]() |
Pioruny |
![]() |
Powstawanie chmur |
![]() |
Radar meteorologiczny |
![]() |
Regiony klimatyczne |
![]() |
Skala Beauforta |
![]() |
Skala Fujity |
![]() |
Skala Torro |
![]() |
Åšnieg |
![]() |
Spękania ciosowe |
![]() |
Strefy klimatyczne |
![]() |
Szlaki niżów Van Bebbera |
![]() |
Tęcza |
![]() |
Temperatura odczuwalna |
![]() |
Temperatura powietrza |
![]() |
Temperatura punktu rosy |
![]() |
Tetsuya Theodore "Ted" Fujita |
![]() |
Tornado |
![]() |
Tropopauza |
![]() |
Troposfera |
![]() |
Turbulencja w atmosferze ziemskiej |
![]() |
Tylna część niżu |
![]() |
Van Bebber Vilhelm Jakob |
![]() |
Wiatr |
![]() |
Wilgotność powietrza |
![]() |
WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna |
![]() |
Wskaźnik stresu cieplnego |
![]() |
Wyż i Niż |
![]() |
Zjawiska optyczne i fotometeory |
![]() |
Zjawiska towarzyszÄ…ce |
![]() |
Zorza polarna |
Meteopedia ›
Szlaki niżów Van Bebbera - układ kilkunastu najczęściej występujących torów, którymi przemieszczają się układy niskiego ciśnienia w strefie średnich szerokości geograficznych.
Początkowo Ley stwierdził, iż większość niżów nad Europą przemieszcza się z zachodu na wschód. Prace Abercromby'ego, Köppena i Van Bebbera pokazały, że drogi przemieszczania się układów niskiego ciśnienia są bardziej zróżnicowane, a ich częstość wiąże się m.in. z porami roku. Dyskusje lat 1875-1890 doprowadziły do wskazania pięciu najważniejszych i najczęstszych torów, wzdłuż których zachodzi ruch niżów średnich szerokości geograficznych:
Szlak I - przebiega od okolic Hebrydów na północny-wschód, wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż do przecięcia Koła Podbiegunowego Północnego, gdzie dzieli się na 3 strumienie: jeden biegnie na północny-wschód (kontynuacja dotychczasowego kierunku), drugi skręca na zachód i kieruje się na Morze Białe), trzeci zaś na południowy-wschód (kierunek na Jezioro Onega w Rosji).
Szlak II - rozpoczyna się na północ od Szetlandów i wiedzie ku Zatoce Fińskiej, w przybliżeniu wzdłuż równoleżnika 60°N
Szlak III - przebiega od okolic Szetlandów, wiedzie na południowy-wschód ku Cieśninie Skagerrak i środkowej Szwecji; po osiągnięciu Bałtyku, skręcają bądź na wschód bądź nie zmieniając dotychczasowego kursu przemieszczają się nad Białoruś; przeważnie od września do marca.
Szlak IV - rozpoczyna się w okolicach Kanału La Manche, rozciąga się do Zatoki Fińskiej; głównie lato
Szlak V - wiedzie od Kanału La Manche do Zatoki Genueńskiej, gdzie szlak dzieli się na 3 kierunki: jeden biegnie na północny-wschód w kierunku Bałtyku, drugi na wschód do Morza Czarnego, a trzeci skręca na południe, w stronę Morza Śródziemnego. Szlak V występuje najczęściej zimą.
Niestety coraz częściej zdarza się, że podane wyżej okresy występowania określonego kierunku niżów w ogóle się nie potwierdzają. Przykładem może być szlak V, który niesie na ogół bardzo obfite opady i burze, czasem również trąbę powietrzną, pojawia się często wiosną i latem, szczególnie w ostatnich latach.
Początkowo Ley stwierdził, iż większość niżów nad Europą przemieszcza się z zachodu na wschód. Prace Abercromby'ego, Köppena i Van Bebbera pokazały, że drogi przemieszczania się układów niskiego ciśnienia są bardziej zróżnicowane, a ich częstość wiąże się m.in. z porami roku. Dyskusje lat 1875-1890 doprowadziły do wskazania pięciu najważniejszych i najczęstszych torów, wzdłuż których zachodzi ruch niżów średnich szerokości geograficznych:
Szlak I - przebiega od okolic Hebrydów na północny-wschód, wzdłuż wybrzeży Norwegii, aż do przecięcia Koła Podbiegunowego Północnego, gdzie dzieli się na 3 strumienie: jeden biegnie na północny-wschód (kontynuacja dotychczasowego kierunku), drugi skręca na zachód i kieruje się na Morze Białe), trzeci zaś na południowy-wschód (kierunek na Jezioro Onega w Rosji).
Szlak II - rozpoczyna się na północ od Szetlandów i wiedzie ku Zatoce Fińskiej, w przybliżeniu wzdłuż równoleżnika 60°N
Szlak III - przebiega od okolic Szetlandów, wiedzie na południowy-wschód ku Cieśninie Skagerrak i środkowej Szwecji; po osiągnięciu Bałtyku, skręcają bądź na wschód bądź nie zmieniając dotychczasowego kursu przemieszczają się nad Białoruś; przeważnie od września do marca.
Szlak IV - rozpoczyna się w okolicach Kanału La Manche, rozciąga się do Zatoki Fińskiej; głównie lato
Szlak V - wiedzie od Kanału La Manche do Zatoki Genueńskiej, gdzie szlak dzieli się na 3 kierunki: jeden biegnie na północny-wschód w kierunku Bałtyku, drugi na wschód do Morza Czarnego, a trzeci skręca na południe, w stronę Morza Śródziemnego. Szlak V występuje najczęściej zimą.
Niestety coraz częściej zdarza się, że podane wyżej okresy występowania określonego kierunku niżów w ogóle się nie potwierdzają. Przykładem może być szlak V, który niesie na ogół bardzo obfite opady i burze, czasem również trąbę powietrzną, pojawia się często wiosną i latem, szczególnie w ostatnich latach.
Aura Centrum sp. z o. o. 1998 – 2015. Wszelkie prawa zastrzeżone | Polityka prywatności