Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Meteopedia
Lista haseł

Adwekcja

Aerologia

Altimetr

Aneroid

Assmann Richard

Atmosfera ziemska

Barograf

Barometr

Bjerknes Vilhelm Friman Koren

Chmury burzowe

Chmury niskie

Chmury specjalne

Chmury średnie

Chmury towarzyszÄ…ce

Chmury wysokie

Ciepły wycinek niżu

de Bort Léon Teisserenc

Deszcz

Deszczomierz

El Niño

Front ciepły i chłodny

Fronty atmosferyczne

Gatunki chmur

Geiger Rudolf

Gradient

Halny

Howard Luke

Indeks chwiejności Whaitinge′a K

Inwersja temperatury

Izobara

Izobronta

Izohieta

Izohumida

Izoterma

Izotermia

Kämtz Ludwig

Kartka z kalendarza

Klasyfikacja chmur

Koma

Komórki cyrkulacyjne

Köppen Władimir Peter

Krasnoludki, elfy i błękitne fontanny

Krater Gale

La Niña –

Masa powietrza arktycznego kontynentalnego

Masa powietrza kontynentalnego

Masa powietrza morskiego

Masa powietrza polarnokontynentalnego

Masa powietrza polarnomorskiego

Masy Powietrza

Meteorologiczna jesień

Meteorologiczna wiosna

Meteorologiczna zima

Meteorologiczne lato

Meteorologiczne pory roku

Mgła adwekcyjna

Mgła radiacyjna

Miraż (fatamorgana)

Mżawka

Nefometr

Nefoskop

Odmiany chmur

Okołowicz Wincenty

Opad przelotny

Osady

Oscylacja południowa

Pioruny

Powstawanie chmur

Radar meteorologiczny

Regiony klimatyczne

Skala Beauforta

Skala Fujity

Skala Torro

Åšnieg

Spękania ciosowe

Strefy klimatyczne

Szlaki niżów Van Bebbera

Tęcza

Temperatura odczuwalna

Temperatura powietrza

Temperatura punktu rosy

Tetsuya Theodore "Ted" Fujita

Tornado

Tropopauza

Troposfera

Turbulencja w atmosferze ziemskiej

Tylna część niżu

Van Bebber Vilhelm Jakob

Wiatr

Wilgotność powietrza

WMO - Åšwiatowa Organizacja Meteorologiczna

Wskaźnik stresu cieplnego

Wyż i Niż

Zjawiska optyczne i fotometeory

Zjawiska towarzyszÄ…ce

Zorza polarna

Meteopedia ›

Kontynentalna masa powietrza kształtuje się nad rozległymi obszarami lądowymi. Podstawową jej cechą jest niewielka wilgotność. Latem jest cieplejsza niż masa morska, a chłodniejsza w sezonie zimowym, w tej samej strefie szerokości geograficznej.
Masa kontynentalna powstaje czasem również z przetransformowania powietrza morskiego, po jego dłuższym zalegania nad lądem.
Powietrze kontynentalne napływające zimą z wyższych do niższych szerokości geograficznych ulega ogrzaniu. Z uwagi na niewielką wilgotność niebo pozostaje często bezchmurne, bądź ewentualnie pokryte niewielką ilością chmur z rodzaju Cumulus. Dni i noce są wówczas bardzo mroźne. Charakteryzuje się bardzo dobrą przezroczystością. Jednak masa taka podlega w swej wędrówce transformacji, tj. zmianie temperatury, wilgotności, chemizmu. Przemieszczając się nad obszarami podmokłymi, morskimi, oceanicznymi, pojeziernymi, nabiera wilgoci. W efekcie, gdy napływa w zasięgu układu wysokiego ciśnienia, mogą powstawać chmury podinwersyjne z rodzaju Stratocumulus, które pokrywają całe niebo. Mamy wówczas do czynienia z tzw. zgniłym wyżem.
Adwekcja powietrza kontynentalnego z niższych do wyższych szerokości geograficznych prowadzi do wytworzenia się równowagi stałej. Latem przynosi na ogół pogodę słoneczną i nierzadko gorącą, chociaż czasem, wskutek zmian transformacyjnych, pojawiają się wewnątrzmasowe opady przelotne i burze, szczególnie popołudniami. Zimą mogą pojawiać się mgły adwekcyjne.