Modele prognoz pogody, a także prądów i pływów morskich, które w lwiej części są wynikiem skomplikowanych obliczeń, wykonywanych na superkomputerach, w najbliższym czasie najprawdopodobniej będą poddane znacznej kalibracji. Konieczność taka zaszła ze względu na umiarkowanie duże prawdopodobieństwo powstania na Pacyfiku zjawiska El Nino. Ważne jest też odkrycie naukowców z Utah, którzy udowodnili dużą ingerencję wiatrów stratosferycznych w zmiany klimatu.

Odkrycie naukowców z University of Utah

Wiedza o ruchu powietrza w warstwie atmosfery na wysokości 10-50 km pozwala postawić hipotezę, że wiatry na tej wysokości mają wpływ nie tylko na niższe warstwy atmosfery, a także na to co dzieje się w głębi oceanów. Symulacja modelu stworzonego przez National Oceanic Atmospheric Administration, którego wyniki porównano z odczytami wiatrów w stratosferze (dane z ostatniego trzydziestolecia) wskazała na korelację pomiędzy ów wiatrami a ruchem wody oceanicznej do głębokości 2 km.

Z badań wynika, że co dwa lata stratosfera nagle ogrzewa się do kilkudziesięciu stopni pod wpływem promieniowania długofalowego Ziemi i w efekcie osłabieniu ulega między innymi arktyczny wir polarny, który pędzi z prędkością ponad 130 kilometrów na godzinę. Podejrzewa się, że zjawisko to może nawet zmienić jego kierunek. Zwykle jest on skręcony w w prawo.

Szacuje się że przeciętny efekt grzewczy trwa ok 2 miesięcy, wystarcza to w zupełności aby woda w oceanie nabrała takiej temperatury, że zmianie ulega jego cyrkulacja.

Największa intensywność tego zjawiska ma miejsce na południe od Grenlandii, jednak trzeba zaznaczyć, że zmiany tego typu mają zasięg globalny.

Badacze są zdania, że wiedza i wpływ warunków w stratosferze jest na tyle istotny, że musi zostać uwzględniony w modelach prognozujących zmiany klimatu. Do tej pory bowiem koncentrowano się tylko na niższej warstwie troposfery i tropopauzy.

El Nino

Mało tego Światowa Organizacja Meteorologiczna poinformowała, że w październiku istnieje dość duże prawdopodobieństwo pojawienia się odpowiedzialnego za rozmaite anomalie pogodowe zjawiska El Nino. Charakteryzuje się ono ociepleniem wód powierzchniowych na tropikalnych obszarach Pacyfiku. Konsekwencje tego są jednak odczuwalne na całym globie.

Zwykle oznacza to susze w Australii, Indonezji, na Filipinach, w północno-wschodniej Brazylii, Afryce i południowo-wschodniej części Azji.

Z kolei dla Ekwadoru, północnego Peru, obszarów od południowej Brazylii do środkowej Argentyny oraz częściowo wschodniej Afryki El Niño oznacza więcej wilgoci. W zachodniej Kanadzie i częściowo USA łagodzi zimę, a na południu Stanów sprawia, że jest mokro.

Nowa wiedza, jak i fakt zmian termicznych w wodach wszechoceanu prawdopodobnie zaowocuje koniecznością uaktualnienia globalnych modeli prognozujących pogodę i zmiany klimatu.