Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X
Aktualności
Newsletter
Jeśli chcesz otrzymywać informacje o pogodzie wpisz swój e-mail.
Ankieta
Aktualności › Artykuły ›

2 września 1859 r. Ogromne burze słoneczne.
2 września 1859 r. Ogromne burze słoneczne.
3 IX 2015, 09:49:00 | Kategoria: Artykuły
Równe 156 lat temu doszło do nadzwyczajnego zjawiska. Turyści, którzy spędzali wakacje pod namiotami w Górach Skalistych (USA) obudzili się w środku nocy myśląc, że właśnie wstało słońce. Ogromnie się zdziwili, gdy zobaczyli rozświetlone niebo i zdali sobie sprawę, że do wschodu słońca jeszcze dużo czasu. Czerwoną zorzę mogli również zaobserwować Kubańczycy we wczesnych godzinach porannych.
Na poniższej mapie zaznaczono obszary gdzie ujawniły się zorze słoneczne.
Zjawisko, którego mogli doświadczyć, to koronalny wyrzut masy, czyli olbrzymi obłok plazmy wyrzucany w przestrzeń międzyplanetarną. Odkrył to brytyjski astronom Richard Carrington, który już dzień wcześniej zaobserwował dziwne anomalie na Słońcu. Jego zainteresowanie tą tematyką doprowadziło do powstania nowego kierunku studiów – pogoda kosmiczna.

Burza na słońcu doprowadziła nie tylko do rozświetlenia nieba w nocy, ale także do zniszczenia linii telegraficznych. Naukowcy z National Academy of Sciences twierdzą, że gdyby podobne zjawisko miało miejsce dziś, doprowadziło by do zniszczeń wielu urządzeń elektrycznych i całej infrastruktury wysokiej techniki. Oszacowali także, że odbudowa uszkodzeń zajęła by światu od czterech do dziesięciu lat.

Do podobnych rozbłysków doszło 23 lipca 2012 roku, lecz nie zanotowano wtedy większych uszkodzeń urządzeń. Wydarzenie to przypomina nam, że procesy zachodzące w przestrzeni kosmicznej zachodzą cały czas i nie możemy zapomnieć o oddziaływaniu pogody kosmicznej na Ziemię.

ŹródÅ‚o:  spaceweather.com
Meteopedia
sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.



Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.



W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.
Na skróty

prognoza pogody

pogoda w Polsce

pogoda na świecie

zdjęcia satelitarne

meteorologia

ostrzeżenie meteorologiczne

depesze

SYNOP

METAR

TAF

mapa pogody

klimat

meteopedia

Aura

pogoda aktualna

stan pogody

kalkulator meteorologiczny

prognoza sezonowa

klimat Polski

prawdopodobieństwo burz

burze

artykuły meteorologiczne

biuro prognoz

prognoza dla lotnictwa

prognoza długoterminowa
pogoda w miastach

zdjęcia meteorologiczne

galeria pogody

prognoza biometeorologiczna

prognozy specjalne