BUFR (Binary Universal Form for data Representation – binarny uniwersalny formularz do przedstawiania danych) został stworzony do skutecznej wymiany oraz przechowywania danych meteorologicznych, klimatologicznych i oceanograficznych.

Na początku należy zadać pytanie w jakim celu WMO koduje dane. Jest to niezbędne do wymiany informacji pomiędzy krajami i jest to najbardziej jednoznaczny i efektywny sposób ich pozyskiwania. BUFR stworzono w celu zastąpienie dziesiątek baz danych opartych na kodach meteorologicznych, takich jak SYNOP (obserwacje powierzchniowe), TEMP (sondy aerologiczne) czy zawierające dane o miesięcznych danych klimatologicznych. Te tradycyjne kody nie są w stanie sprostać coraz większej objętości i złożoności danych oraz zmieniającym się wymaganiom odbiorców danych. Aby polepszyć przepływ danych stworzono nowy rodzaj kodowania danych – BUFR.

Korzyści wynikające z używania tego formularza to między innymi możliwość przedstawiania nowych elementów danych, których nie można było przekazać w dotychczasowy sposób, takich jak poziom ozonu, czy poziom morza. Stosowanie tego formularza pozwala również na wymianę dużej ilości danych z innymi ośrodkami oraz kontrolę ich jakości, monitorowanie przepływu informacji czy przechowywanie danych w lokalnej bazie danych. Jest wydajny, ponieważ zajmuje stosunkowo niewiele przepustowości komunikacyjnej lub miejsca na dysku. Jest to również formularz zestandaryzowany, czytelny dla każdego ośrodka ze standardowym dekoderem BUFR i odpowiednimi tabelami. BUFR. Wyróżnia go również elastyczność, co oznacza, że niemal wszystkie dane mogą być zakodowane w BUFR i może on służyć do wymiany danych nawet z innymi dyscyplinami naukowymi.

Pierwsza wersja oprogramowania ECMWF BUFR została zaprojektowana na początku lat osiemdziesiątych XX wieku, a zatwierdzona do użytku w listopadzie 1988 roku. Oprogramowanie BUFR zostało napisane w języku FORTRAN 77. Dostępne są wersje dla C90, VAX, IBM, Sgi, SUN, HP oraz dla wszystkich UNIX, LINUX, czy Mac OS X. Dotychczas BUFR stosowane są w USA i w Australii a w Europie w: Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, w Norwegii, Francji czy w Niemczech.

Jednym z mankamentów BUFR są trudności w poszukiwaniu specyficznych podzbiorów danych lub elementów bez uprzedniego rozkodowania całej wiadomości. Problemem jest również przystosowanie sprzętu do odczytu danych z BUFR. Aktualnie niektóre kraje np. Wielka Brytania czy Francja używają już kodowania w BUFR, a mimo to część informacji nadal kodowane jest w depeszach SYNOP. Może to wywołać chaos.

Komunikat BUFR zbudowany jest z sześciu rozdziałów, numerowanych od zera do pięciu. Sekcje 0, 1 i 5 zawierają dane statystyczne, głównie w celu identyfikacji wiadomości. Rozdział 2 jest opcjonalny i może zawierać dowolne dane w dowolnej postaci dodane przez twórcę komunikatu. Rozdział 3 zawiera sekwencję tak zwanych „deskryptorów”, które określają formę i zawartość BUFR. Sekcja 4 jest strumieniem zawierającym wartości meta-danych, według szablonu zawartego w sekcji 3.

Przykładowy BUFR: