Gdyby 40 lat temu zebrać wszystkie obszary chronione na świecie w jedną całość, zmieściłyby się na obszarze Wielkiej Brytanii. Dziś zajęłyby teren Ameryki Południowej! Próbki natury można zobaczyć w parkach narodowych, które istnieją w większości krajów – na całym świecie są ich tysiące. Tworzono je i nadal tworzy, kierując się różnorakimi motywacjami – by chronić przyrodę, upamiętniać ważne wydarzenia, edukować i uosabiać narodową dumę.

Ta różnorodność skłoniła Światową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) do wprowadzenia kategorii wyróżniających działania służące zachowaniu cennych przyrodniczo obszarów. Od 1994 roku obowiązuje sześciostopniowa numeracja opisująca różne formy ochrony przyrody. Obszary oznaczone „jedynką” są najbardziej dziewicze, gdzie bezpośrednia działalność człowieka ogranicza się do obserwacji i badania naturalnych procesów, jakie zachodzą w naturze. „Dwójka” to większość parków narodowych, rozumianych jako stosunkowo rozległe tereny w stanie naturalnym lub zbliżonym do naturalnego, gdzie aktywnym działaniem chroni się na dużą skalę cenne gatunki lub procesy przyrodnicze.
Są to obszary, gdzie prowadzona jest działalność naukowa i edukacyjna, w całości lub częściowo otwarte dla turystów. Kolejne kategorie opisują pomniki przyrody, parki krajobrazowe, czy rozległe tereny o mniej restrykcyjnej formie ochrony.

Redaktor: Sandra Roszkiewicz