W latach 50 XX wieku, gdy rozpoczęto masową produkcję wyrobów plastikowych, nikt nie mógł przypuszczać, że wystarczy zaledwie pół wieku, by świat zaczął w nich tonąć. Dziś, obecność produktów plastikowych w naszym życiu codziennym jest tak oczywista jak fakt, że wyrobem miodu zajmują się pszczoły.

Plastik w naszych lodówkach, na półkach sklepowych, w rękach naszych dzieci. Wyrobów z tego tworzywa można wymienić co niemiara. Wszyscy jesteśmy jego konsumentami. Tak samo jak i konsumentem jest środowisko, które poniekąd z naszej przyczyny jest spadkobiercą tego "dobra". Szkodliwość tworzyw sztucznych, a w szczególności plastiku i jego oddziaływanie na biosferę zostało już dawno potwierdzone. Pomimo tego, produkcja takich materiałów od 2010 roku wzrosła o 4%. Problem jest o tyle większy, że plastik nie ulega biodegradacji, co powoduje go łatwo dostępnym choćby dla zwierząt. Butelki, papierki po batonikach, czy bardzo popularne reklamówki foliowe, choć niewielkie, trwale odciskają swoje piętno w środowisku naturalnym.
Wszyscy widzą, że śmieci wciąż przybywa. Przybywa ich nie tylko na lądzie, ale także i w obszarach wodnych. Jednym z takich obszarów jest północny Pacyfik. Utworzyły się na nim dwa ogniska śmieciowe, tzw. Wielka Pacyficzna Plama Śmieci. Pierwszą wyspę dryfujących odpadów, znajdującą się między Kalifornią a Hawajami odkrył w 1997 roku Charles Moore, amerykański żeglarz i oceanograf. Druga zaś powstała w okolicy wybrzeża Wysp Japońskich. Oba skupiska są dość niebezpieczne, przede wszystkim dla ryb i ptaków, które pochłaniają fragmenty plastiku myśląc, że to pokarm. Elementy te zalegając w przewodzie pokarmowym tych organizmów są bezpośrednią przyczyną ich śmierci.

Redaktor: Sandra Roszkiewicz