Przejaw ruchów endogenicznych w tej części świata będzie zapewne bardzo uważnie śledzony i nagłaśniany przez rozmaite media. Powszechne zainteresowanie zbudziły liczne filmy dokumentalne i hollywoodzkie produkcje, prześcigające się w efektownym przedstawieniu globalnej katastrofy. Czy to prawda? Filmy o zagładzie mogliby nakręcić również Japończycy, Indonezyjczycy, Nowozelandczycy czy Włosi. To również obszary sejsmiczne i miejsca występowania superwulkanów. Przykład Zachodniego Wybrzeża oraz Yellowstone nie jest jednak przesadzony. Przed ogromnym trzęsieniem ziemi w rejonie Kalifornii (uskok San Andreas) sejsmolodzy ostrzegają od dziesiątków lat. Na tak silnie zurbanizowanym obszarze szkody materialne i ludzkie mogą być gigantyczne.

Jeszcze gorzej przedstawia się wersja zawierająca erupcję superwulkanu Yellowstone. Pod tym słynnym i najstarszym na świecie parkiem narodowym znajduje się komora magmowa podgrzewana przez plamę gorąca. Potencjalna erupcja tego tworu geologicznego miała by już skutki globalne. Szacuje się, że kolejna erupcja o skali tej sprzed 640 tys. lat zniszczyłaby znaczną część Stanów Zjednoczonych i doprowadziła do ochłodzenia klimatu z powodu olbrzymich ilości uwalnianych do atmosfery tlenków siarki, które tworzą cienki welon kwasu siarkowego naokoło planety odbijający słoneczne światło przez wiele lat. Na skutek tego doszło by do ochłodzenia klimatu. Szacuje się, że około 5 miliardów ludzi umarłoby z głodu. Podobne skutki przyniósł wybuch superwulkanu Toba na Sumatrze ok. 75 tys. lat temu, stawiając na krawędzi zagłady gatunek Homo sapiens i ograniczając populację ludzką do zaledwie kilku tysięcy osobników.

Każda wzmożona aktywność sejsmiczna tego obszaru jest więc śledzona z trwogą, a napięcie podnoszą kolejne wyniki pomiarów geodezyjnych, mówiące o podnoszeniu się kaldery, bardzo wyraźnie od 2004 roku.