Obszar podwodnej pustyni może osiągnąć rekordowy rozmiar 20 000 kilometrów kwadratowych, jest to mniej więcej 2/3 wielkości Belgii. Największy do tej pory obszar jaki miała morska pustynia to 18 000 kilometrów kwadratowych, stan taki miał miejsce w 2002 roku. Badania tego zjawiska Amerykanie prowadzą do 1985 roku.
Oficjalne dane mówią, że strefa osiągnie największy zasięg pod koniec lipca. Podstawy do prognozowania tak dużego obszaru martwicy morskiej, dają przede wszystkim wysokie stany wody w Missisipi, która niesie ze sobą ogromne ilości wody. Niestety woda ta jest silnie zanieczyszczona przede wszystkim azotem, który z łatwością przenika do wód gruntowych. Proces wzbogacania wód śródlądowych w substancje pokarmowe jak biogeny czy nutrienty skutkuje wzrostem trofii, czyli żyzności wód.

Efektem takiego rozwoju sytuacji jest masowy rozwój organizmów fitoplanktonowych powodujących w powierzchniowej warstwie wody tzw. zakwity zmniejszające przezroczystość wody. Dalszym następstwem takiego obrotu sprawy jest wyczerpanie zasobów tlenu w warstwie przydennej i w osadach dennych, co prowadzi do zaniku fauny głębinowej, w tym także gatunków reliktowych. Również tarło niektórych ryb nie dochodzi do skutku, co prowadzi do ustępowania cennych gatunków.

Badania wskazują, prawie trzykrotny wzrost stężenia azotu w Zatoce na przestrzeni ostatnich 50 lat Działalność człowieka, doprowadziła do dramatycznego wzrostu wielkości martwej strefy. W celu oceny wpływu ładunków azotu i innych czynników na wielkość strefy martwej stosuje się różne modele.
Prognoza opiera się na matematycznym modelu opracowanym przez Uniwersytet w Luizjanie który zajmuje się problemem niedotlenienia Zatoki Meksykańskiej.