Pierwszy system klasyfikacji chmur został zaproponowany ponad 200 lat temu (1802r.) przez francuskiego przyrodnika – Lamarcka. W trzeciej części Rocznika meteorologicznego opisał pięć postaci chmur: zamglone, masywne, poplamione, rozwiane i zgrupowane. Później dopisał jeszcze 7 kolejnych form chmurowych. Jednak jego klasyfikacja nie została przyjęta przez środowisko naukowe.

Również w roku 1802, Brytyjczyk Luke Howard przedstawił klasyfikację chmur. W jego systemie chmury określane były nazwami łacińskimi odnoszącymi się do ich kształtu:
a) stratus – szeroko rozciągające się, warstwa
b) cumulus – stos
c) cirrus – lok włosów.
Dodatkowo, na określenie chmur opadowych, stworzył określenie nimbus oznaczające ulewę.
Poszczególne nazwy łacińskie mogły się ze sobą łączyć precyzując postać chmury i jej zasadnicze cechy (cirrostratus, cirrocumulus) .
Niecałe 40 lat później, Ludwig Kämtz zmodyfikował nieco klasyfikację Howarda wprowadzając jeszcze jeden rodzaj chmur – stratocumulus.
Ostatnim, ważnym uzupełnieniem pracy Howarda były działania Ralpha Abercromby’ego i Hugona Hildebranda Hildebrandssona, którzy podzielili 10 podstawowych rodzajów chmur na 4 grupy. Jako kryterium wydzielenia zastosowali wysokość ich podstawy. Stąd chmury niskie (0 – 2 000 metrów), średnie (2 000 – 6 000 metrów), wysokie (ponad 6 000 metrów) oraz chmury rozwoju pionowego (Cumulonimbus, czasem również Cumulus, Nimbostratus). Podział ten funkcjonuje do dzisiaj w nomenklaturze Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). W Polsce przyjmuje się, że chmury średnie występuje w przedziale 2 - 7 km, natomaist wysokie 5 - 13 km.
Aktualnie wyróżnia 10 rodzajów chmur. Poniżej podajemy ich nazwy polskie oraz łacińskie ze skrótami:

1. Pierzaste - Cirrus (Ci),
2. Kłębiasto-pierzaste - Cirrocumulus (Cc),
3. Warstwowo-pierzaste - Cirrostratus (Cs),
4. Średnie kłębiaste - Altocumulus (Ac),
5. Średnie warstwowe - Altostratus (As),
6. Warstwowo deszczowe - Nimbostratus (Ns),
7. Kłębiasto-warstwowe - Stratocumulus (Sc),
8. Niskie warstwowe - Stratus (St),
9. Kłębiaste - Cumulus (Cu),
10. Kłębiaste deszczowe - Cumulonimbus (Cb).

Cumulus congestus

Najczęściej przyjmuje formę wieży. Congestus jest najbardziej rozbudowanym pionowo gatunkiem cumulusa. W przypadku dalszego rozwoju przechodzi w kolejne stadium Cumulonimbusa calvus. Z chmury tej może powstać opad Vigra (nie sięgający gruntu).

Cumulonimbus calvus

w stadium rozpadu. Brak wilgoci w powietrzu hamuje skutecznie dalszy rozwój chmury. W suchym powietrzu słabną prądy konwekcyjne, wyrównuje się temperatura i chmura zaczyna się rozmywać

Cumulonimbus calvus

Rozbudowana chmura jest dowodem na występowanie głębokiej konwekcji, od capillatusa różni się tym że ma wyraźne górne brzegi i nie ma zjawiska tzw kowadła incus lub welonu zbudowanego z chmury cirrus spissatus. Jeśli w powietrzu jest odpowiednio dużo wilgoci i nie ma przeciwwskazań chmura rozwinie się do do kolejnego stadium Cb cap.

Cirrus intortus

Smugi kondensacyjne

Cumulonimbus capillatus

Podświetlona przez zachodzące słońce wygląda niezwykle groźnie. W komórkach burzowych znajduje się zwykle od 4-6 Cb cap, kiedy jedne są w stanie rozpadu inne wchodzą w stan dojrzałości. Pojedyncza Cb wszystkie stadia swojego rozwoju przechodzi średnio przez ok. 1.5 godziny.