Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. X

Klasyfikacja chmur
Klasyfikacja chmur
2 III 2009, 09:48:45 | Kategoria: Leksykon
Pierwszy system klasyfikacji chmur został zaproponowany ponad 200 lat temu (1802r.) przez francuskiego przyrodnika – Lamarcka. W trzeciej części Rocznika meteorologicznego opisał pięć postaci chmur: zamglone, masywne, poplamione, rozwiane i zgrupowane. Później dopisał jeszcze 7 kolejnych form chmurowych. Jednak jego klasyfikacja nie została przyjęta przez środowisko naukowe.
Również w roku 1802, Brytyjczyk Luke Howard przedstawił klasyfikację chmur. W jego systemie chmury określane były nazwami łacińskimi odnoszącymi się do ich kształtu:
a) stratus – szeroko rozciągające się, warstwa
b) cumulus – stos
c) cirrus – lok włosów.
Dodatkowo, na określenie chmur opadowych, stworzył określenie nimbus oznaczające ulewę.
Poszczególne nazwy łacińskie mogły się ze sobą łączyć precyzując postać chmury i jej zasadnicze cechy (cirrostratus, cirrocumulus) .
Niecałe 40 lat później, Ludwig Kämtz zmodyfikował nieco klasyfikację Howarda wprowadzając jeszcze jeden rodzaj chmur – stratocumulus.
Ostatnim, ważnym uzupełnieniem pracy Howarda były działania Ralpha Abercromby’ego i Hugona Hildebranda Hildebrandssona, którzy podzielili 10 podstawowych rodzajów chmur na 4 grupy. Jako kryterium wydzielenia zastosowali wysokość ich podstawy. Stąd chmury niskie (0 – 2 000 metrów), średnie (2 000 – 6 000 metrów), wysokie (ponad 6 000 metrów) oraz chmury rozwoju pionowego (Cumulonimbus, czasem również Cumulus, Nimbostratus). Podział ten funkcjonuje do dzisiaj w nomenklaturze Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). W Polsce przyjmuje się, że chmury średnie występuje w przedziale 2 - 7 km, natomaist wysokie 5 - 13 km.
Aktualnie wyróżnia 10 rodzajów chmur. Poniżej podajemy ich nazwy polskie oraz łacińskie ze skrótami:

1. Pierzaste - Cirrus (Ci),
2. Kłębiasto-pierzaste - Cirrocumulus (Cc),
3. Warstwowo-pierzaste - Cirrostratus (Cs),
4. Średnie kłębiaste - Altocumulus (Ac),
5. Średnie warstwowe - Altostratus (As),
6. Warstwowo deszczowe - Nimbostratus (Ns),
7. Kłębiasto-warstwowe - Stratocumulus (Sc),
8. Niskie warstwowe - Stratus (St),
9. Kłębiaste - Cumulus (Cu),
10. Kłębiaste deszczowe - Cumulonimbus (Cb).


Cumulus congestus
Najczęściej przyjmuje formę wieży. Congestus jest najbardziej rozbudowanym pionowo gatunkiem cumulusa. W przypadku dalszego rozwoju przechodzi w kolejne stadium Cumulonimbusa calvus. Z chmury tej może powstać opad Vigra (nie sięgający gruntu).
Cumulonimbus calvus
w stadium rozpadu. Brak wilgoci w powietrzu hamuje skutecznie dalszy rozwój chmury. W suchym powietrzu słabną prądy konwekcyjne, wyrównuje się temperatura i chmura zaczyna się rozmywać
Cumulonimbus calvus
Rozbudowana chmura jest dowodem na występowanie głębokiej konwekcji, od capillatusa różni się tym że ma wyraźne górne brzegi i nie ma zjawiska tzw kowadła incus lub welonu zbudowanego z chmury cirrus spissatus. Jeśli w powietrzu jest odpowiednio dużo wilgoci i nie ma przeciwwskazań chmura rozwinie się do do kolejnego stadium Cb cap.
Cirrus intortus
Smugi kondensacyjne
Cumulonimbus capillatus
Podświetlona przez zachodzące słońce wygląda niezwykle groźnie. W komórkach burzowych znajduje się zwykle od 4-6 Cb cap, kiedy jedne są w stanie rozpadu inne wchodzą w stan dojrzałości. Pojedyncza Cb wszystkie stadia swojego rozwoju przechodzi średnio przez ok. 1.5 godziny.
Mgła w górach
Cumulus congestus
Praecipitatio (łac. opad) i virga na tle Sc, Cu, Cb
Cirrus fibratus
Incus
Cumulonimbus
Cumulus congestus
Incus
Cumulonimbus
Cumulus humilis
Pileus
Incus
Za frontem chłodnym (Cb, Sc)
Wysoki Stratocumulus
Stratocumulus castellanus i Cirrostratus
Przed burzą, Cb
Incus
Cumulus humilis
Mgła i stratus
Mgła radiacyjno-adwekcyjna
Praecipitatio
Stratus translucidus
Smugi kondensacyjne
Mamma
Mamma
Stratus opacus
Arcus
Arcus
Cirrus fibratus przechodzący w cirrostratus
Cirrus fibratus
Cirrus intortus
Cumulus fractus
Altocumulus stratoformis perlucidus


Redaktor: Wojtek
Meteopedia
Morska masa powietrza kształtuje się nad rozległymi obszarami oceanicznymi. Podstawową jej cechą jest znaczna wilgotność sięgająca nierzadko 100%. W związku z tym latem jest chłodniejsza niż masa kontynentalna, a cieplejsza w sezonie zimowym, w tej samej strefie szerokości geograficznej.
Na skróty

prognoza pogody

pogoda w Polsce

pogoda na świecie

zdjęcia satelitarne

meteorologia

ostrzeżenie meteorologiczne

depesze

SYNOP

METAR

TAF

mapa pogody

klimat

meteopedia

Aura

pogoda aktualna

stan pogody

kalkulator meteorologiczny

prognoza sezonowa

klimat Polski

prawdopodobieństwo burz

burze

artykuły meteorologiczne

biuro prognoz

prognoza dla lotnictwa

prognoza długoterminowa
pogoda w miastach

zdjęcia meteorologiczne

galeria pogody

prognoza biometeorologiczna

prognozy specjalne