Zorze polarne majÄ… bardzo różnorodne formy, najczęściej sÄ… to Å›wiecÄ…ce barwne Å‚uki, smugi albo pasma jednorodne lub o strukturze promienistej, czÄ™sto pofaÅ‚dowane, o wyglÄ…dzie draperii lub zasÅ‚on. W wiÄ™kszoÅ›ci przypadków zorze majÄ… odcieÅ„ zielony lub niebieskozielony z pojawiajÄ…cymi siÄ™ czasem plamami lub obwódkami o barwie różowej lub czerwonej. MogÄ… siÄ™ również pojawić kolory: niebiesko biaÅ‚y, żóÅ‚to zielony lub fioletowy.
Zorze polarne wystÄ™pujÄ… najczęściej na wysokoÅ›ci 65 - 140 km nad ZiemiÄ… w warstwie atmosfery zwanÄ… jonosferÄ…. Czasami zdarzajÄ… siÄ™ i takie których rozciÄ…gÅ‚ość pionowa dochodzi do 1000 km. Ich istnienie jest widzialnym przejawem istnienia elektrycznoÅ›ci atmosferycznej. Zorze polarne powstajÄ… w wyniku oddziaÅ‚ywania z atmosferÄ… Ziemi, schwytanych przez ziemskie pole magnetyczne czÄ…stek emitowanych przez SÅ‚oÅ„ce. Zderzenia skÅ‚adników wiatru sÅ‚onecznego (elektronów i protonów) z czÄ…stkami górnej atmosfery powodujÄ… jonizacjÄ™ tych ostatnich. Atomy i czÄ…steczki atmosfery wzbudzone wskutek bombardowania emitujÄ… promieniowanie o charakterystycznym dla nich widmie.Stwierdzono, że wystÄ™powanie zórz polarnych jest zależne od aktywnoÅ›ci SÅ‚oÅ„ca. Kiedy SÅ‚oÅ„ce jest stabilne, a wiatr sÅ‚oneczny jest "Å‚agodny" zorza ma maÅ‚Ä… intensywność i posiada niewielkie wymiary. Kiedy SÅ‚oÅ„ce staje siÄ™ bardzo aktywne, liczba plam sÅ‚onecznych roÅ›nie a wraz z niÄ… intensywność wiatru sÅ‚onecznego - wystÄ™pujÄ… bardzo intensywne zorze o maksymalnych rozmiarach. Plamy sÅ‚oneczne zaczÄ™to rejestrować ponad 300 lat temu i dość szybko odkryto, że ich maksymalna liczba pojawia siÄ™ mniej wiÄ™cej co 11 lat. Ostatnie maksimum byÅ‚o odnotowane w roku 1989, minimum w 1995.
