Powietrze zawsze zawiera parę wodną. Lecz ilość pary wodnej w powietrzu nie może być nieograniczona. Podczas mglistych dni możemy zauważyć, że chodniki, liście i metalowe przedmioty są mokre i nie wysychają.

Stan w którym więcej pary nie zmieści się w powietrzu nazywamy stanem nasycenia lub parą nasyconą. Mówimy wtedy, że wilgotność względna wynosi 100%. Ilość pary wodnej która zmieści się w powietrzu jest głównie zależna od jego temperatury. W jednym metrze sześciennym (czyli bryle o wymiarach 1*1*1 metr) powietrza o danej temperaturze można zawrzeć różną ilość pary wodnej. Na przykład w temperaturze -20 st. C zmieści się 1,1 g pary wodnej, a w temperaturze +20 st. C pary wodnej będzie 17,4 g. Z powyższego przykładu wynika, że jeśli będziemy ochładzać powietrze to w którymś momencie osiągniemy stan nasycenia parą wodną. Temperaturę w której dana ilość pary wodnej osiąga stan nasycenia nazywamy temperaturą rosy lub punktem rosy.

W wyniku kondensacji w atmosferze powstają skupienia kropelek wody lub kryształków lodu. Nazywamy je chmurami. Powstawanie mikroskopijnych kropelek wody odbywa się zawsze na jądrach kondensacji. Jeśli kropelka powstanie bez jądra, jest ona niestabilna i po chwili wyparowuje. Jądra kondensacji są w atmosferze zawsze. Mogą nimi być cząstki soli morskiej, drobiny będące składnikiem dymu, pyłki roślin itp. Ciężar jednej takiej drobiny wynosi około 0,000000000000001 g.

Powietrze ogrzane od ciepłej ziemi unosi się do góry. Im jest wyżej tym temperatura jest niższa, więc nasza unosząca się do góry część powietrza ochładza się, aż osiągnie temperaturę rosy. W tym momencie zaczyna się proces kondensacji pary wodnej i powstaje chmura.

Redaktor: Jarosław Bernatowicz

« powrót

Meteopedia

La Niña –

sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.

Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.

W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.

czytaj więcej »

Na skróty