Odmiana ta występuje zwłaszcza przy chmurach cumulonimbus u ich podstawy lub, jak to ma najczęściej miejsce u cumulonimbusa, w dolnej części kowadła. Tę odmianę obserwuje się czasem u chmur cirrus, prawdopodobnie wówczas, gdy pochodzą one z rozpadającego się kowadła chmury cumulonimbus.

W gorący i parny dzień może zwiastować burze i to często bardzo gwałtowną. Istnieją jednak przypadki, że przejściu tej chmury towarzyszy tylko silny wiatr i to bez ani jednej kropelki deszczu. Mammatus składają się najczęściej z kryształków lodu, ale mogą być także efektem mieszaniny lodu i wody w stanie ciekłym, bądź też samej wody. Jej postać jest uzależniona od wysokości, na której się znajduje. Im wyżej, tym więcej w niej wody w stanie stałym.

Chociaż mammatus nie należy do bardzo rzadkich zjawisk i naukowcy wielokrotnie je badali, to jednak wciąż nie określono szczegółowo warunków ich powstawania. Wiadomo, że pojawianie się tych chmur jest zależne od lokalnego stanu atmosfery. W różnych warunkach ich rodzenie się może przebiegać inaczej.

Redaktor: Patrycja Kruczyńska

« powrót

Meteopedia

La Niña –

sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.

Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.

W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.

czytaj więcej »

Na skróty