Popularne określenie "spadających gwiazd" w języku astronomów oznacza "meteor", który pozostawia krótkotrwały, świetlny ślad na niebie. Zjawisko to powstaje, gdy w ziemską atmosferę wpadnie mały skalny okruch z przestrzeni kosmicznej (tzw. meteoroid). Jeżeli bryła jest odpowiednio duża, by przetrwać lot przez atmosferę i spaść na powierzchnię, wówczas nazywana jest meteorytem. Szczególnie jasne meteory, których blask jest większy niż jasność planety Wenus, nazywane są bolidami.

Fenomen spadających gwiazd można zaobserwować praktycznie przez cały rok - pojawiają się losowo, choć niektóre z nich występują grupowo. Te z kolei nazywane są rojami meteorów.

Roje meteorów kojarzone są już od starożytności. Te występujące w sierpniu nazywane są inaczej "łzami Świętego Wawrzyńca", gdyż 10 sierpnia przypada rocznica jego męczeńskiej śmierci.

Aktywność sierpniowych Perseidów przypada na okres od 17 lipca do 24 sierpnia. W okresie maksimum w ciągu godziny może się ich pojawić nawet do 150, a w ciągu 2-3 minut można obserwować od kilku do kilkunastu meteorów.

Ich prędkość jest duża, a ślad po nich przez chwilę "utrzymuje się" na niebie.

W celu obserwacji spadających gwiazd nie potrzebujemy astronomicznego sprzętu, wystarczy znaleźć miejsce gdzie jest dosyć ciemno, bez oświetlenia, by te światła nas nie rozpraszały i nie rzucały się w oczy. Wskazane jest również, aby nie wpatrywać się w punkt na niebie, skąd meteory wydają się wylatywać, tylko w odległości kilkudziesięciu stopni od niego.

W niektórych miejscach organizowane są astronomiczne pikniki i pokazy nieba, warto więc wybrać się na takie oglądanie nocnego seansu spadających gwiazd.

Źródło: http://naukawpolsce.pap.pl/

Redaktor: Patrycja Kruczyńska

« powrót

Meteopedia

La Niña –

sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.

Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.

W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.

czytaj więcej »

Na skróty