Pająki potrafią latać... Ale jak to możliwe?

„Ballooning” to termin, którym posługują się biolodzy, by opisać to ciekawe zjawisko. A najważniejsze części składowe tego procesu to: nić pajęcza i globalny obwód elektryczny Ziemi.

Pająki wyewoluowały w globalnym obwodzie elektrycznym i nauczyły się go wykorzystywać. A wszystko opiera się na nici, którą produkują pająki. Składa się ona ze złożonej struktury białkowej, obejmuje aminokwasy zawierające kwas glutaminowy i argininę, które mogą powstawać w stanie naładowanym jako część procesu przędzenia. Prądy elektryczne używane do ich napędu są częścią globalnego obwodu elektrycznego Ziemi.

Badacze od dawna zastanawiają się nad rolą energii elektrycznej w locie pająków. Na przykład Charles Darwin podczas jednej ze swoich podróży opisał ”balonujące” pająki, gdy mnóstwo przedstawicieli tego gatunku zatrzymało się na jego statku, oddalonego 60 mil od brzegu. Zaobserwował on, iż pająki po wylądowaniu wspinają się na jakąś wyniosłość, podnoszą swoje ciała, wysyłają wyprodukowaną nić i odpływają poziomo z niewytłumaczalną szybkością. Niektóre z nich używały też wielu pasm nitek rozłożonych w kształcie wachlarza, które podczas lotu nie ulegały splątaniu. Latające pająki zostały zaobserwowane nawet 4 km od ziemi!

Pająki latając w przestrzeni mogą zostać dotknięte przez pogodę kosmiczną, czyli ogół zjawisk na Słońcu i w obszarze ziemskiej magnetosfery, gdyż pola elektryczne są zakłócane przez promieniowanie kosmiczne i aktywność słoneczną. Jednak cały czas trwają badania, czy latające pajęczaki mogą wpłynąć swoimi migracjami na pogodę kosmiczną.

Źródło: spaceweather.com

Redaktor: Katarzyna Gołembowska