Wyspa Hendersona, znajdująca się na Oceanie Spokojnym, zasypana jest tworzywami sztucznymi. Jest to szczególnie znaczące, ponieważ od około 600 lat nie mieszka tam żaden człowiek. Pierwszych ludzi można spotkać dopiero na wyspie Pitcairn oddalonej o około 200 km, ale w 2014 roku żyło tam zaledwie 57 osób. Odległość od Nowej Zelandii to około 5000 km, a od Ameryki Południowej dzieli ją dystans około 5800 km.

Dr Jennifer Lavers z Uniwersytetu Tasmańskiego zbadała ludzkie odpady na wyspie, próbując dowiedzieć się jaki może być wpływ człowieka nawet na najbardziej odległe miejsca na Ziemi.

Badając odpady, których 99,8% stanowił plastik, na powierzchni wyspy okazało się, że na każdy jej metr kwadratowy przypadało 239 odpadów pochodzenia ludzkiego. Dwa razy więcej kawałków plastików można było znaleźć zagrzebanych do około 10 cm w piasku.

Biorąc pod uwagę plastik na powierzchni wyspy, jak i ten schowany w piasku, w jednej z próbek okazało się, że na 1 metr kwadratowy przypadało 672 odpadki, co jest największą zanotowaną liczbą śmieci na metr kwadratowy na świecie.

Łącznie szacuje się, że na wyspie znajduje się 38 milionów sztuk plastiku, który waży 18 ton. Większość plastiku była w kawałkach, i trudno było określić jego pochodzenie. Niektóre cześć dało się jednak rozpoznać i były to głównie plastikowe sztućce i butelki po szamponach.

Te ilości plastiku mają oczywiście pływ na lokalny ekosystem, utrudniając na przykład wysiadywanie jaj przez żółwie morskie.

Sytuacja wyspy jest bardzo trudna, ponieważ wokół niej południowa cyrkulacja Pacyfiku wyrzuca na jej brzegi przedmioty docierające oceanem z zachodnich krajów Ameryki Południowej.

Źródło: iflscience.com;

Redaktor: Magdalena Paczesna

« powrót

Meteopedia

La Niña –

sytuacja w tropikalnym Pacyfiku z wiatrami pasatowymi silniejszymi niż średnia. Wiatry pasatowe mają składową wiatru wiejącą ze wschodu i spiętrzają ocean (o około 60 cm) w zachodnim Pacyfiku, transportują także wilgotność. Temperatura oceanu w zachodniej części Pacyfiku jest stosunkowo wysoka co powoduje burze i powstawanie cyklonów tropikalnych.

Konsekwencją ruchu wód oceanicznych oraz pasatów są bardziej obfite deszcze monsunowe w Indiach oraz intensywniejsze niż zazwyczaj opady w Australii, Indonezji oraz Afryce południowo-zachodniej. Poprzez zepchnięcie polarnego prądu strumieniowego znad Kanady nad obszar Stanów Zjednoczonych przyczynia się do ochłodzenia zim w tym rejonie.

W latach występowania La Niña, słabnie również podzwrotnikowy prąd wiejący nad Zatoką Meksykańską, umożliwiając huraganom znad Oceanu Atlantyckiego przesuwanie się na zachód.

czytaj więcej »

Na skróty