Wyraźnie dominował wiatr z kierunków: NE, E i SE (61% dni). Dominował przede wszystkim w styczniu (około 70% dni). W grudni i lutym cechował się niższą frekwencją (częstością) - po około 50% dni. Istotne znacznie miał również kierunek SW (południowo-zachodni) związany z rozbudową klina wyżowego za ustępującym niżem lub ze słabnięciem wyżu.

Duża frekwencja sytuacji ze stacjonarnymi układami barycznymi nad Europą spowodowały wyraźną asymetrię w strukturze kierunkowej wiatru w Poznaniu. Często dochodziło bowiem do ulokowania się układów niskiego ciśnienia nad południowymi lub centralnymi regionami kontynentu (szczególnie nad Bałkanami, Morzem Śródziemnym i Europą Zachodnią) a wyżów na północy i wschodzie (głównie nad Skandynawią i Rosją). Powstałe konfiguracje pola barycznego cechowały się dużą trwałością.

Meteorologiczna zima 2009/2010 w Poznaniu charakteryzowała się przewagą wiatru słabego i umiarkowanego (do 20 km/h), który wystąpił w czasie 91% dni rozpatrywanego okresu, przy czym niemal dwukrotnie częściej wiatr przyjmował prędkość z przedziału od 10 do 20 km/h. Wiatr dość silny i silny notowany był statystycznie raz na 10 dni, około 2-krotnie częściej w styczniu niż w grudniu lub w lutym.
Podobnym rozkładem odznaczały się porywy wiatru. Rejestrowano je przede wszystkim w drugim miesiącu zimy. Wówczas związane były ze skrajem wyżu (proces blokady układu niżowego przez stacjonarny wyż). W styczniu zarejestrowano poryw rzędu 50 km/h przy ciśnieniu około 1030 hPa. W grudni i styczniu porywy towarzyszyły głównie przemieszczaniu się układów niskiego ciśnienia. Właśnie w grudniu (26.12.2009) odnotowano największy poryw wiatru (nieco ponad 75 km/h przy wietrze SW).