Na Antarktydzie lodu ubywa. Nieznacznie, bo zbudowana jest z grubej warstwy lodu wieloletniego i izolowana przez prądy morskie Dryfu Wiatrów Zachodnich. Natomiast obszarem, który wyraźnie się ogrzewa jest część zachodnia kontynentu. Również Arktyka traci swą objętość. Czasem następuje faza stadiału i ponowny przyrost masy lodowej, jednak proces topnienia przebiega tam intensywniej.

Od wielu lat już słyszymy o globalnym ociepleniu i zmianach klimatu jakie ono ze sobą niesie. Arktyka jest ograniczona sąsiednimi kontynentami, brak jej wyraźnego izolatora zapewniającego stały dopływ zimna. Wyższa temperatura północnej części oceanu nie pozwala zamarznąć wodzie, przez co większa ilość promieni słonecznych może zostać pochłonięta. W wyniku tego nagrzewania temperatura rośnie, co w konsekwencji powoduje dalszy zanik pokrywy lodowej. Zwiększa się jednak zasięg lodu pływającego, osiągając przeciwnie skrajne wartości. Na początku września w Arktyce jest roczne minimum, a pod koniec miesiąca na Antarktydzie występuje roczne maksimum. Powierzchnia lodu Arktyki w ciągu roku oscyluje, zmniejszając się stopniowo. Zmianie ulegają zarówno maxima jak i minima. W 2012 roku zasięg lodu osiągnął rekordowe minimum. Kraina ta roztapia się nadal,
czego dowodem jest przejście, które się otworzyło na północ od Rosji.
W tym roku naukowcy obserwują na Antarktydzie znaczny wzrost lodu pływającego. Powierzchnia lądowa maleje, jednak lodu oceanicznego przybywa. Warstwa lodu morskiego jest znacznie cieńsza niż szelfowego, w związku z czym łatwiej rozmarza, zwłaszcza latem. Otwarte przestrzenie oceanów nie blokują w żaden sposób odłamanych brył, wręcz umożliwiają im swobodny dryf na północ.

Redaktor: Sandra Roszkiewicz