W grudniu 1995 roku Galileo stał się pierwszą sztucznym satelitą Jowisza. Ostatnie dane zebrane przez sondę pozwalają lepiej zrozumieć procesy sejsmiczne działające na trzecim co do wielkości księżycu Jowisza. Io, jeden z księżyców odkrytych w 1610 roku, przez włoskiego uczonego Galileusza charakteryzuje się niezwykłą aktywnością wulkaniczną. Już w latach siedemdziesiątych sondy Voyager przesyłały obrazy Io, na których których widać było wulkany wyrzucające ogromne ilości płynnej siarki, barwiąc powierzchnię księżyca na żółto.

Ze względu na słabą siłę grawitacji księżyca, erupcje wulkaniczne sięgają 300 km nad powierzchnię, a temperatury wnętrza wulkanów to ok. 2000 st C. Brak wiatru powoduje, że wyrzucony pył opada, tworząc wokół wulkanu niemal idealne okręgi.

Uważa się, że tak intensywne procesy endogeniczne powodowane są przez siły pływowe wywoływane przez bliską odległość od Jowisza i innych księżyców.

Sonda Galileo przekazała dane z których można wywnioskować, że Io posiada zróżnicowaną strukturę wewnętrzną, z żelaznym jądrem, które stanowi 20% masy księżyca. Ponad jądrem rozciąga się gruby płaszcz stopionych krzemianów.

Rozmieszczenie wulkanów na Io, różni się od ziemskiego wulkanizmu. Na Ziemi wulkany koncentrują się przy granicach płyt tektonicznych, natomiast księżyc Jowisza usiany jest wulkanami nierównomiernie. Ostatnie informacje z sondy Galileo mogą świadczyć o istnieniu ogromnego oceanu magmy pod skorupą. Naukowcy mówią, że zbiornik gorąca jest na głębokości 50 km i rozciągać się morze na 700-800 km.