1979: W Genewie odbywa się pierwsza Światowa Konferencja Klimatyczna (First Climate Conference). Na konferencji omawiano kwestie możliwego wpływu zmian klimatu na działalność człowieka. Została również przyjęta deklaracja wzywająca światowe rządy do „określenia i powstrzymania potencjalnych zmian klimatu wywołanych przez człowieka, które mogą się okazać niekorzystne dla ludzkości”. Uczestnicy konferencji popierają stworzenie Światowego Programu Klimatycznego (World Climate Programme- WCP) realizowanego przez Światową Organizację Meteorologiczną (World Meteorological Organization- WMO), Program Narodów Zjednoczonych do spraw Ochrony Środowiska (United Nations Environment Programme- UNEP) oraz Międzynarodową Radę Nauki (International Council of Scientfic Unions- ICSU).
Przełom lat 80. i 90.: ma miejsce szereg konferencji międzyrządowych na temat zmian klimatu, których uczestnicy apelowali o podjęcie działań o charakterze globalnym.
1988: WMO i UNEP powołują do życia Międzyrządowy Zespół do spraw Zmian Klimatu (Intergovernmental Panel on Climate Change- IPCC), w celu dokonania oceny stanu wiedzy na temat systemu klimatycznego i zmian klimatu, środowiskowych, ekonomicznych i społecznych efektów zmian klimatycznych, oraz możliwości stworzenia strategii do walki z ich negatywnymi następstwami.
1990: IPCC opublikowało pierwszy raport, w którym stwierdzono, że „emisje będące efektem działalności człowieka w sposób znaczący zwiększają w atmosferze stężenie gazów cieplarnianych: CO₂, metanu, CFC i tlenku azotu. Wzrost koncentracji wymienionych gazów spowoduje zwiększenie efektu cieplarnianego, co przełoży się na podniesienie temperatury powierzchni Ziemi” Uczestnicy Drugiej Konferencji Klimatycznej zaapelowali o rozpoczęcie prac nad ramowym traktatem dotyczącym zmian klimatu. W grudniu Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych zatwierdziło rozpoczęcie negocjacji w zakresie ramowej konwencji w sprawie zmian klimatu.
Lata 1992-1993: Powołano, nowy Międzyrządowy Komitet Negocjacyjny (Intergovernmental Negotiation Comittee- INC), spotyka się on na pięciu sesjach. W ciągu 15 miesięcy negocjatorzy ze 150 krajów wypracowali treść konwencji, która została zatwierdzona 9 maja 1992 roku, w Nowym Yorku. Do podpisania przez 154 państwa doszło w czerwcu 1992 roku, podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat Środowiska i Rozwoju (tzw. Szczyt Ziemi) w Rio de Janeiro (Brazylia). Celem podpisanego traktatu jest „ doprowadzenie do ustabilizowania koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny”.
1994: Wchodzi w życie ratyfikowana przez blisko 50 państw Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC). Sygnatariusze postanawiają wprowadzać do konwencji nakazy dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych.
1995: W lutym, po zakończeniu się 11 sesji negocjacyjnej, Międzyrządowy Komitet Negocjacyjny został rozwiązany. Najwyższym organem, konwencji zostaje Konferencja Stron (Conference of the Parties- COP). Rozpoczęły się prace nad protokołem uzupełniającym konwencję. Na pierwszej sesji negocjowane były sprawy redukcji emisji, które zwieńczone zostały przyjęciem deklaracji nazwanej mandatem berlińskim. IPCC opublikowało drugi raport, opracowany siłą 2 tys. specjalistów z całego świata. Głównym wnioskiem ogłoszonym w raporcie było obciążenie działalności człowieka, jako głównego sprawcy globalnego ocieplenia.
1996: Druga Konferencja Stron (COP-2) formalnie przyjmuje wyniki badań ogłoszone w drugim raporcie IPCC.
1997: W Japonii odbyła się Trzecia Konferencja Stron (COP-3), podczas której został wypracowany nowy instrument prawny, zwany protokołem z Kioto, będący erratą Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu. Większość krajów uprzemysłowionych i część krajów z Europy Środkowej, które przechodziły proces transformacji gospodarczej, zobowiązują się do redukcji emisji gazów cieplarnianych w latach 2008-2012 z 6 do 8% poniżej poziomu z 1990 roku.
1998: W Argentynie ma miejsce COP-4. Uczestnicy przyjmują 2 letni plan działania oraz uszczegółowiają funkcjonowanie protokołu z Kioto.
1999: Piąta konferencja, odbywająca się w Bonn (Niemcy), nie przynosi żadnych istotnych wniosków.
2000: Podczas COP-6 w Hadze negocjatorom nie udaje się wypracować wspólnego stanowiska. Konferencja zostaje zawieszona.
2001: W czerwcu tego roku dochodzi w Bonn do wznowienia rozmów w ramach COP-6. Bill Clinton zostaje zastąpiony przez Georga Bush’a na urzędzie prezydenta USA. Bush wycofuje się z ratyfikacji protokołu z Kioto. Co spowodowało ograniczenie funkcji delegacji USA, do roli obserwatorów. Pozostali uczestnicy wypracowują porozumienie w najistotniejszych kwestiach, wliczając elastyczne mechanizmy jak handel emisjami, wspólne wdrażanie czystego rozwoju. Tego samego roku w Marrakeszu (Maroko), ma miejsce COP-7, podczas której dopracowano plan działań nakreślony podczas COP-4. Protokół zostaje, ostatecznie gotowy do wdrożenia. IPCC publikuje trzeci raport, w którym stwierdza, że „bardzo prawdopodobnym” jest globalne ocieplenie, jakie nie miało precedensu od zakończenia ostatniej epoki lodowcowej".
2002: W New Dehli (Indie), odbywa się COP-8.
2003: COP-9 odbył się w Mediolanie (Włochy).
2004: Aby protokół z Kioto mógł wejść w życie, musi zostać spełniony zawarty w umowie warunek „2 razy 55” (protokół musi ratyfikować minimum 55 państw wytwarzających wspólnie minimum 55% światowej emisji CO₂). Kiedy z ratyfikacji dokumentu wycofały się Stany Zjednoczone, wejście w życie protokołu leżało w gestii Rosji, która to pod presją Unii Europejskiej ostatecznie ratyfikowała traktat. Następnie odbył się COP-10 w Buenos Aires (Argentyna).
2005: W lutym 2005, wszedł w życie protokół z Kioto, którego sygnatariuszami zostało 141 państw. Traktat ten jest uznawany za pierwszy krok wykonany na drodze do objęcia emisji monitoringiem i kontrolą, ustanowienia programów handlu emisjami i wspierania rozwoju energooszczędnych technologii i procedur. Oczekuje się, że po jego wygaśnięciu w 2012 roku zostanie on zastąpiony nowym traktatem. W czerwcu tego roku akademie nauk wiodących krajów uprzemysłowionych i państw rozwijających się wystosowały po raz pierwszy wspólne oświadczenie, w którym stwierdziły, że „traktat w sprawie zmian klimatycznych jest jasny i progresywny” i wezwały jednocześnie wszystkie kraje do „podjęcia bezzwłocznych działań w celu ograniczenia przyczyn zmian klimatu, przystosowania się do ich następstw oraz uwzględnienia tych problemów w odpowiednich krajowych i międzynarodowych strategiach”. W listopadzie ma miejsce COP-11 w Montrealu (Kanada) oraz Pierwsze Spotkanie Stron Protokołu z Kioto (First Meeting of the Parties to the Kioto Protocol-MOP-1). Na spotkaniu tym omówiono oraz przyjęto przepisy postanowienia z Marrakeszu, będące zbiorem zagadnień dotyczących funkcjonowania protokołu. Przedyskutowano również mechanizm handlu emisjami, i zobowiązano się do przedłużenia protokółu po 2012 roku, gdy obecne pułapy emisji przestaną obowiązywać. Zgodę na uczestnictwo w tych rozmowach wyraziły Stany Zjednoczone.
2006: W listopadzie odbywa się w Nairobi MOP-2 i COP-12, jest to pierwsza tego rodzaju narada zorganizowana w Afryce Południowej i przy okazji największa ekologiczna konferencja kiedykolwiek zwołana w Kenii. Większość z delegatów potraktowała tą naradę, chyba bardziej w kategoriach „wycieczki”, gdyż nie ustalono żadnych kluczowych kwestii co do redukcji poziomów emisji po 2012 roku. Jak podsumował David Miliband, ówczesny minister Środowiska, Żywności i Spraw Wsi w brytyjskim rządzie „ Różnica pomiędzy działaniami, które są niezbędne zdaniem naukowców, a działaniami, jakie podejmują politycy, nadal jest ogromna”.
2007: IPCC publikuje pierwszą część czwartego raportu. Zespół specjalistów potwierdza w nim zajście związku pomiędzy zmianami klimatu a działalnością człowieka, stwierdzając, że z 90- procentowym prawdopodobieństwem emisje gazów cieplarnianych, powodują wzrost temperatury powierzchni Ziemi. Następne rozmowy na temat zmian klimatu odbywają się w grudniu na Bali (Indonezja).
2008: COP-14, zawitał do Polski, jak przewidywano na konferencji która odbyła się w grudniu w Poznaniu, nie zapadły żadne kluczowe decyzje, gdyż jak to określono Poznań nie jest tak stosownym miejscem do przedstawienia zrealizowanych założeń niż stolica Dani, Kopenhaga, dodatkowo w 2009 roku mija 30 lat od pierwszej konferencji zorganizowanej w Genewie.....
2009: Grudzień Kopenhaga i co dalej……??

Redaktor: Krzysztof