Na przełomie sierpnia i września br. w Genewie odbyła się trzecia światowa konferencja klimatyczna, pierwsza miała miejsce w 1979 roku natomiast druga w 1992. Głównym celem konferencji odbywającej się w Genewie była odpowiedź na potrzeby użytkowników i sektorów na całym świecie w celu zmniejszenia strat wynikających z klęsk żywiołowych, poprawy bezpieczeństwa żywieniowego oraz optymalne dostosowanie się do zmian i zmienności klimatu.

W trakcie konferencji trwały 4 równolegle prowadzone panele, dotyczyły one : wspierania centrów badających zmiany klimatu oraz wsparcie informacji naukowej, strategii zarządzania ryzykiem klimatu i potrzeb informacji, wpływ klimatu i strategie adaptacyjne, włączenie prognoz klimatu i usług informacyjnych. Podczas konferencji przyjęto następujące deklaracje : DO 1- My szefowie państw i rządów, ministrowie i szefowie delegacji uczestniczących w WWC*3 w Genewie, zwracamy uwagę na ustalenia, ekspertów uczestniczących w panelu podczas konferencji. OP 1 - Zdecydować się na ustanowienie ram dla klimatu (zwanej dalej „zasadami ramowymi”), mającej na celu wzmocnienie produkcji, dostępności, dostarczania, i zastosowania nauki opartej na przewidywaniu zmian klimatycznych. OP 2 - Zwrócić się do Sekretarza Generalnego WMO (World Meteorological Organisation) o zwołanie w terminie 4 miesięcy od dnia przyjęcia deklaracji, konferencji państw członkowskich z WMO. Zatwierdzenie zakresu kompetencji oraz składu grupy roboczej najwyższego szczebla wraz z niezależnymi doradcami mianowanymi przez Sekretarza Generalnego WMO ze szczególnym uwzględnieniem wiedzy z zakresu nauk geograficznych jak i zachowaniem równowagi płci. OP 3 - Zdecydować się aby grupa zadaniowa po szerokich konsultacjach z rządami, organizacjami partnerskimi oraz zainteresowanymi stronami, przygotowała raport ze szczególnym uwzględnieniem elementów dyrektywy ramowej ( w przeciągu 12 miesięcy). Sprawozdanie winno posiadać wnioski oraz propozycje kolejnych etapów opracowania i wdrożenia dyrektywy ramowej. OP 4 - Zdecydować się, iż raporty poszczególnych grup roboczych będą przekazywane za pośrednictwem Sekretarza Generalnego WMO, do państw członkowskich WMO. Państwa te mają rozpatrzyć je do następnej sesji Kongresu WMO w 2011 roku, w celu przyjęcia dyrektywy ramowej oraz planu jej realizacji. OP 5 - Zaprosić Sekretarza Generalnego WMO wraz z odpowiednimi organizacjami, w tym Sekretarza Generalnego ONZ.

Spodziewane rezultaty

WCC*3 będzie się składać ze specjalistów najwyższej światowej klasy

Oświadczenie Konferencji o identyfikacji potrzeb w zakresie usług klimatu i obecnych rozwijających zdolności i mechanizmy zaspokajania tych potrzeb.
Deklaracja konferencji w zakresie propozycji rozwoju usług klimatu poprzez stworzenie globalnych ram dla usług klimatu.

Oczekiwanymi rezultatami WCC*3 są:

Znacznie lepsze zrozumienie naukowych oraz praktycznych zagadnień w zakresie realizacji poprawy globalnego, regionalnego i krajowego systemu świadczenia usług i aplikacji klimat
Wspólne zrozumienie oraz wprowadzenie strategii wdrażania nowych ram dla usług klimatu.

Głównym celem światowego systemu usług dla klimatu , byłoby opracowanie skutecznej płaszczyzny porozumienia pomiędzy dostawcami a użytkownikami usług dla klimatu. Będzie się ona składać z następujących elementów: System informacji usług dla klimatu, który wsparty będzie o globalne, regionalne i krajowe działania następujących organizacji: narodowe biura meteorologiczne i hydrologiczne, jednostki zajmujące się przewidywaniem zmian klimatycznych, które to produkują globalne prognozyoraz krajowych służb meteorologicznych i klimatycznych, które powinny zostać poszerzone o wszystkie kraje. Podstawowym zadanim będzie poprawa komunikacji z uzytkownikami.

Skuteczne wprowadzenie dyrektywy ramowej doprowadzi do:

wzmocnienie krajowej sieci obserwacji oraz systemów zarządzania informacjami dla klimatu.
rozszerzenie modelowania klimatu i zdolności przewidywania poprzez wzmocnienie międzynarodowych badań klimatycznych.
poprawę krajowego systemu świadczenia usług dla klimatu w oparciu o wzmocnioną sieć obserwacji i modeli prognostycznych, oraz intensyfikację relacji z użytkownikami.
bardziej efektywne wykorzystanie globalnych, regionalnych i krajowych informacji klimatycznych oraz usług prognozowania klimatu dla sektorów szczególnie wrażliwych.

Osiągnięcie konkrtnych rezultatów przewidywanych przez stworzenie globalnych ram dla usług klimatu, wymaga energicznych działań krajowych i międzynarodowych. Kluczowe wsparcie techniczne będzie wymagane od istniejących już programów WMO, UNESCO oraz innych organizacji zajmujących się rozwojem wiedzy w zakresie klimatu.
Zarys dyrektywy ramowej pozostaje w stałej konsultacji wszystkich członków WMO.

Redaktor: Krzysztof

« powrót

Meteopedia

Oscylacja południowa

(ENSO) opisuje cykl zjawisk El Niño – La Niña, normalnie kojarzonych z propagacją pomiędzy zachodnim i wschodnim tropikalnym Pacyfikiem, ale mających wpływ, poprzez telekonekcje, także z pogodą daleko na południe i na północ od równika.

Indeks oscylacji południowej (ang. Southern Oscillation Index, w skrócie SOI) jest wyliczany z różnic ciśnień atmosferycznych miesięcznych lub sezonowych pomiędzy wyspami Tahiti a Darwin (Australia).

Ujemny wskaźnik SOI wskazuje na występowanie El Niño, który ma wpływ na globalny klimat. El Niño powoduje wzrost ocieplenia centralnego i wschodniego Pacyfiku, zmniejszenie siły stałych wiatrów oceanicznych Atlantyku oraz spadek opadów we wschodniej i północnej Australii.

Dodatni wskaźnik SOI ma przeciwny wpływ niż ujemny wskaźnik SOI, dodatkowo wody centralnego i wschodniego Pacyfiku są chłodniejsze.

czytaj więcej »

Na skróty